Om met een positieve noot te beginnen: ik heb het gevoel dat die neuropathie prikkel vandaag wat minder is dan gisteren, dus dat is fijn. Een minder positieve noot is alleen wel dat ik momenteel wat in een mentaal dipje zit geloof ik. Ik ben het echt even helemaal zat allemaal, dus dat schrijf ik bij deze graag even van me af. Hopelijk werkt dat. Stomme bende.

Er zijn namelijk allemaal woorden te verzinnen voor het kakverhaal waar ik in zit, van verschrikkelijk tot gaar tot vervelend tot irritant, maar het woord dat volgens mij het beste beschrijft wat ik er allemaal van vind is “stom”. Want dat is het ook gewoon: vet stom. En het houdt maar niet op, lijkt het. Ook al voel ik me vaak helemaal top hoor, zolang ik nog niet geopereerd ben heb ik wel de hele tijd die gare zooi in me, en dat voelt gewoon continu stom. Ik wou dat het simpelweg even niet zo was. Stom.

Maar ja, nu vermoed ik dat de vermoeidheid van dat chemo infuus van 3 dagen geleden natuurlijk ook wel een flinke domper op mijn stemming drukt hoor, maar vanmorgen kwam het er even flink uit allemaal. Ik had de kinderen naar school gebracht en liep daarna gewoon even door naar de supermarkt om een brood en een kaas te halen. Niks bijzonders, zou je denken, maar dan loop ik daar dus als een wazig spook met mijn mutsje, sjaal en gare handschoentjes over straat, terwijl er met al die andere ouders ogenschijnlijk helemaal niets aan de hand is. En dat voelt dan gewoon precies stom.

Eenmaal thuis mag je dan weer een handje pillen naar binnen werken en in je bed gaan liggen om bij te komen. En wil je dan even huilen? Prima, maar dan schieten dus wel meteen je wenkbrauwen in de kramp. Supertjes! Nou ja, het is maar even zo. Nu gaat het wel weer wat beter hoor, maar die dagen na zo’n infuus zijn kennelijk echt even niet de fijnste. Ik ga er eens op letten of ik de volgende 4 keren ook een mentale dip krijg na een paar dagen. Het zal me niets verbazen als dat ook weer een bijwerking is. En verder geef ik me er maar gewoon aan over, niks mis mee om ook wat te zwelgen zo nu en dan. Ook dat is emotie, niets meer en niets minder.

Vandaag hebben de kindjes hun laatste (korte) schooldag voor de kerstvakantie, en gelukkig komen straks mijn lieve ouders langs om ze vanmiddag wat te vermaken zodat ik zonodig kan bijkomen van dit hele gedoe. En dat is toch wel een flinke zorg minder hoor, superfijn dat ze dat doen. En daarbij is het ook gewoon fijn om ze te zien, dus dat is wel weer mooi getimed zo vandaag. Dankjulliewel alvast!

En voordat ze komen ga ik nog maar even iets leuks kijken op tv of zo, onder een warme deken met een muts op. Wat een bizarre tijden zijn dit toch zeg. Maar ja, ook zulke dagen horen erbij. En de dag is nog lang, dus we komen er vast weer bovenop.

Ik voel me nu in elk geval alweer een stuk beter dan toen ik begon met schrijven. Toch mooi hoe zoiets werkt. Extra fijn dus dat ik dit blogje heb! In voor- en tegenspoed…

Tot morgen 🙂