Oooee man, wat een mijlpaal! Je kan het je haast niet voorstellen, maar ik heb zojuist zowaar eindelijk op die knop “uitschakelen” mogen rammen naast mijn automatische antwoorden in mijn werkmail. Supervet! Dat betekent namelijk dat ik eindelijk weer een beetje normaal aan het werk kan… althans, als je even door alle blokken afwezigheid heen kijkt, want twee dagdelen in de week is natuurlijk nog steeds superweinig op een normaal kantoormensenleven. Maar toch! Beter iets dan niets. Daarvan heb ik nu wel genoeg gehad de laatste tijd…

Mijn eerste werk”dagen” zitten er alweer op, en het is toch wel bijzonder om te ervaren hoor. Na zo’n lange, gare tijd is het namelijk best een rare beleving. Aan de ene kant (en gelukkig overwegend) is het superfijn en leuk om iedereen weer te kunnen spreken en te kunnen horen kletsen over werk. En ik leer meteen leuke nieuwe mensen kennen die zijn gestart tijdens mijn afwezigheid, dus dat is ook allemaal pure winst! Maar tegelijkertijd merk ik aan de andere kant ook wel keihard dat ik echt nog niet de oude ben hoor. Bij lange na niet…

Als ik na zo’n dagdeeltje in de bus terug zit ben ik echt zo high als een kanarie, en nu ik alweer anderhalf uur thuis ben is mijn hoofd nog steeds aan het nabonzen van vermoeidheid. Dat voel je toch wel hoor… ook al zit ik alleen maar wat te kletsen de hele dag. En ook gedurende de werkdag voel je je batterij gewoon veel te snel leeglopen. Nu denk ik dat het ook wel even extra snel zal gaan omdat het gewoon weer nieuw is, net als wanneer je een eerste werkdag hebt op een nieuwe baan. Maar ik heb zo nu en dan echt moeten knokken tegen gapen en afdwalen hoor. Dat zal nog wel even wennen en oefenen zijn ben ik bang.

Ik ben heel benieuwd hoe het de komende tijd zal gaan en welke dingen ik tzt zal gaan oppakken om te doen. Ik ben heel moe, maar ook voldaan. En dat is volgens mij een heel goed teken. Heerlijk om weer langzaam steeds normaler te kunnen gaan doen!