Het is heel gek, maar ik was gisteren ineens plotseling heel bang geworden dat het toch niet zo goed blijkt te zijn als het lijkt. Nu is er altijd wel een onderliggende “wat als” spanning, maar gisteren kwam die nieuwe angstgolf ineens heel sterk opzetten. Vandaag is ie gelukkig weer flink gaan liggen, maar dit had ik toch niet eerder zo meegemaakt. Waar kan dat door komen?

Plotseling wist ik even zeker dat het toch nog steeds mis zou zijn, terwijl daar geen enkele aanleiding toe was. Maar misschien kwam dat door mijn algehele gestel. Ik was misschien even wat vermoeider dan anders vanwege twee onderbroken nachten op rij door een bedplassertje in huis. Dan moet sta je midden in de nacht een bed te verschonen, en daarna duurt het weer ruim drie kwartier voordat je zelf week KO bent. Dat helpt niet mee voor je energie.

Maar wat ook zeker niet mee hielp: ik voelde mezelf ook even heel zielig doordat die parodontoloog mij goed te grazen had genomen. Voor de tweede keer in tien dagen mocht ik vijf kwartier in zijn stoel liggen terwijl hij mijn gebit grondig schoonmaakte onder verdoving. Ik was superblij met die verdoving hoor, maar dat inbrengen was niet fijn, het geweld van dat onderhoud was niet fijn, en het feit dat ik daarna nog 5 uur lang met een verdoofde paardenbek moest leven vond ik ook niet zo tof. Ik voelde me weer even een zielig patiëntje, en die rol ben ik nu wel klaar mee. Bah.

Tegelijkertijd denk ik ook dat die angst kwam doordat ik ook weer het gevoel krijg dat ik langzaam steeds meer te verliezen heb. Los van de gebruikelijke angst daaromtrent natuurlijk, maar de laatste tijd ben ik echt heerlijk aan het opkrabbelen. Hoe zuur zou het zijn om dan weer onderuit geschoffeld te worden? Op mijn korte werkdagen heb ik het onwijs naar mijn zin en krijg ik echt zin om weer dingen bij te gaan dragen. Maar ook fysiek: sporten gaat lekker, energiehuishouding gaat langzaam vooruit en mijn neuropathie wordt steeds minder. Ik laat niet meer alles uit mijn poten vallen en kan kleine dingetjes steeds beter, zoals gitaar spelen, schrijven, lego bouwen of oordopjes indoen. Bovendien slaap ik nu zelfs eindelijk weer zonder sokken (net nu de hete zomer voorbij is). Kan je het je voorstellen?

Maar de keerzijde van die voorspoed is dat ik ook extra bang geworden ben om alles weer te verliezen. Alsof ik een “verlaat de gevangenis zonder te betalen”-kaartje heb dat ineens ongeldig blijkt te zijn. Is er niet toch een klein beetje kanker doorheen geglipt en zit ik straks na de controles in oktober gewoon terug in die ziekenmolen, met alle nare risico’s van dien?

Ik moet er niet aan denken, maar dat doe ik soms toch. En soms meer dan anders kennelijk. Dat is echt een nare valkuil om in af te glijden. Beter geniet je gewoon zorgeloos van het leven, maar dat is nou eenmaal kennelijk niet zo vanzelfsprekend na zo’n circus. Waarschijnlijk zal dat ook nog wel jaren zo blijven… maar hey, als dat alles is teken ik daarvoor hoor! Liever onterecht in angst leven dan helemaal niet. Of zo. Gek hoor, die bende.

Maar om op een positieve noot te eindigen: los van dit momentje gaat het dus wel erg goed met me. Die stijgende lijn zet door, en dat is excellent! Daar ga ik maar zoveel mogelijk van genieten.

Houdoe!