Zeiken is zo’n beetje het oudste beroep van de wereld. Het klagen over alles dat los en vast zit is namelijk net zo oud als de mens zelf. Vroeger zeken oermensen al over de beperkte lichtinval in hun grot, dat hun eten rauw was zonder vuur en dat die stenen kop steeds bij het minste of het geringste van hun hamertjes afvloog. Later gingen mensen zeiken over de agrarische revolutie en alle andere vooruitgang die de mensheid boekte. Om uiteindelijk uit te komen op de dag van vandaag, waarin mensen schaamteloos zeiken op de wetenschap die onze meestbelovende uitweg uit een wereldwijde pandemie lijkt te zijn. Ja, zeiken is van alle tijden, en de mens heeft dat tot beroepskunst verheven.

Om die reden vind ik het dan ook gek dat beroepszeikers zich nooit geformaliseerd hebben in een professioneel zeikersgilde. Hoe mooi is het als je als zeikerd ook van het gezeik van je buurman kunt leren? Bovendien heb je dan een geldig excuus om met je medezeikerds leuke muzikale optochten en festiviteiten te organiseren. Misschien zou je zelfs een landelijke zeikersbeurs kunnen organiseren in een jaarbeurs of zo, waar je helemaal up to date kunt blijven over de nieuwste zeiktechnieken op bijvoorbeeld het digitale medium. Ook zeiken gaat immers met zijn tijd mee. Kijk maar naar Twitter.

De belangrijkste reden dat er nog nooit een zeikersgilde is opgestaan, is waarschijnlijk gewoon dat je als zeikerd simpelweg helemaal niets toevoegt aan de samenleving. Waar is het steentje dat je als beroepszeikerd bijdraagt aan de wereld?

Misschien is dat ook wel een mooi signaal naar alle zeikerds. Hou het zeiken gewoon lekker in huislijke kring, dan val je er alleen je eigen gezin mee lastig. Beter…