De laatste tijd zijn er weinig series die meer indruk op mij hebben gemaakt dan Black Mirror (lees hier waarom). Het is niet dat het bijzonder mooi geproduceerd of geacteerd is, maar het vette van Black Mirror is dat het je aan het denken zet. En dat is niet altijd fijn, want het kan best beangstigend en confronterend zijn. Door mijn eerdere enthousiasme begrijp je waarschijnlijk wel dat ik extreem blij was om opeens te zien dat er een nieuw seizoen uit was gebracht. Vet vet, dat wordt weer genieten! Of toch niet?

Seizoen 5 van Black Mirror, is het wat?

Nou, wat het ook is, het is in elk geval niet veel. Dit seizoen omvat in totaal maar drie afleveringen van iets meer van een uurtje. Als het nou 3 volwaardige speelfilms waren, oké, maar dit? Kom op zeg, ik zou het haast niet eens een seizoen willen noemen. Maar goed, het geld zal wel op geweest zijn of zo, ik weet het niet. Maar was de kwaliteit dan wel hoog genoeg om het goed te maken voor het gebrek aan kwantiteit? Nou…

Kwaliteit

Misschien was ik door alle voorgaande seizoenen bijzonder verwend, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik dit keer niet bepaald onder de indruk was. Om jullie een idee te geven, hier een indruk van deze afleveringen (zoals gebruikelijk met spoiler alert!)

Striking Vipers Toen ik hiervoor op de bank ging zitten was ik het eerste half uurtje ontzettend opgetogen. In potentie was dit weer supervet: een gezin dat ontwricht raakt doordat oude vrienden losgaan in een VR-knokspel. Hoe mis kan dat gaan? Nou, eerlijk gezegd denk ik dat ze het minste uit dit concept hebben gehaald. In plaats van een soort moderne fightclub, is het eerder een zoetsappig erotisch knuffelspel tussen oude schoolmaatjes geworden. Op zich wel een leuke insteek hoor, maar ik denk dat er meer in het concept had gezeten. Ik had er in elk geval iets veel bruters van verwacht.

Smithereens Van de drie afleveringen vond ik dit de meest vermakelijke. Het gaat over een knakker die compleet gestoord wordt van de zuigende werking van een sociaal netwerk en de smartphone, en dat uiteindelijk oplost met een gijzeling van iemand van het netwerk (hij had duidelijk nog niet van mijn Social Reality gehoord 😉 ) Op zich heel leuk hoor, en het einde is ook wel leuk omdat het niemand ook maar iets kan schelen, maar toch voel ik dat ook dit geen aflevering die me lang bij zal blijven.

Rachel, Jack and Ashley Too Sja, en dat zit er ook nog een tenenkrommend slechte aflevering tussen. Het gaat over een tieneridooltje en de vermarkting van een AI pop en haar crappy liedjes. Niks om warm van te worden. Als je dan ook nog eens realiseert dat je naar het belabberde acteerwerk van Miley Cirus zit te kijken zakt je de moed wel een beetje in de  schoenen. Misschien begrepen de makers dat ook, en duurde het seizoen daarom maar slechts 3 afleveringen…

Wat me bij zal blijven na het kijken? Nou, voornamelijk teleurstelling. En realisatie dat ik de lat voor deze serie misschien wel iets te hoog heb gelegd. Kennelijk kunnen ze niet blijven verbazen met nieuwe filosofische concepten die je aan het malen zetten. Dat is begrijpelijk en kan ik heus wel respecteren, maar een beetje jammer vind ik het wel.

Tijd-kwaliteitverhouding Met 3 uurtjes heb je natuurlijk ook niet zoveel te verliezen, en zó slecht is het nou ook weer niet. Het is alleen ook niet heel erg goed. Mijn idee over deze verhouding: een 4,5. Dat is inderdaad onvoldoende, dus je kan deze best laten schieten hoor. Er zijn genoeg betere manieren om je kostbare vrije tijd te besteden!

Dus!  Ik hoop maar dat ze gewoon even de plank hebben misgeslagen en dat een eventueel volgend seizoen weer wat beter wordt, maar hier hoef je helaas niet voor thuis te blijven.

Volgende keer beter?