Sinds kort ga ik weer elke maandagochtend naar mijn werk, en dat betekent dat ik na een lange afwezigheid dus eindelijk ook weer in die waanzinnige maandagochtendspits mee mag spelen. Samen met miljoenen andere Nederlanders, die allemaal precies op hetzelfde moment op hun werk willen starten. Gewoon. Lekker normaal doen. Wij allemaal. Hoi.

En best maf hoe dat dat gaat. Toen ik vanmorgen thuis weg ging (wel iets te laat, want ik kan kennelijk nog maar niet normaal efficiënt mijn ochtendritueel intimen), was ik nog helemaal blij omdat het eindelijk weer kon. Ik was blij dat ik mijzelf net als al die serieuze fietsers en troosteloze wandelaars naar het station mocht verplaatsen. Blij, omdat ik net als hen even lekker normaal kon doen. Kiek mij toch eens zonder chemo over straat lopen! Gewoon normaal, dat doe ik. Hoi!

Iets minder blij werd ik toen ik gewoon normaal de bus vlak voor mijn neus weg zag rijden, en niet veel later de woorden “rit vervalt” op het bordje verscheen. Vervolgens komt er een nieuw getalletje dat rustig op bleef lopen. Nadat ik 24 minuten naar dat bordje mocht staan kijken in de kou, werd ik eindelijk door een wachtende menigte de bus in getild. Gewoon lekker normaal. Hoi!

Gek genoeg had ik toch nog een zitplek weten te bemachtigen, maar ook daar was mijn vreugde helaas van korte duur omdat er al snel twee creepy schizofrenen naast mij kwamen zitten en roepen. “Kanker dit”, “kanker dat”, echt om naar van te worden, en daar durf ik dan ook niks van te zeggen want voor je het weet heb je spontaan een botte vork in je nek. Hoi.

En straks stap ik dus iets minder opgetogen uit deze stampvolle bus. Maar gelukkig wel nog met iets leuks om naar uit te kijken.Als ik straks mijn werk binnenstap zeg ik heerlijk normaal “goedemorgen!” tegen iedereen die het maar wil horen. En dat meen ik dan echt, uit de grond van mijn hart. Want ook al is de ochtendspits nog zo kut, wij boffen allemaal maar det we hem zonder ziekte mee mogen maken. Al die miljoen ongelukkige Nederlanders die ik vanmorgen gezien heb: allemaal bofferds. Hoi!

Dus mocht je weer eens willen klagen in de spits, denk daar maar aan. Voor je het weet ben je het kwijt.

Hoi!