Vandaag was weer een lekker dagje chemokerstvakantie. Ik hoefde vandaag geen pillen te slikken en had totaal geen bijwerkingen, anders dan dat ik wel weer twee keer in mijn nest moest liggen om bij te komen van niets. Dat is soms wel wat jammer en beginnen de kinderen ook wel redelijk te merken zo in de kerstvakantie, maar ja.. het moet maar eventjes. En gelukkig is er tussendoor nog tijd genoeg voor leuke dingen, zoals vandaag: Willem kwam met het idee om te gaan bowlen. Dus ja, waarom niet?

Nu kan ik zelf persoonlijk wel 100 redenen bedenken om niet te gaan bowlen hoor, want dat is nou eenmaal niet bepaald mijn favoriete hobby (ik heb er vroeger ook al eens deze korte reminder over geschreven: Welke dingen zijn treuriger dan bowlen? Dat zegt denk ik wel genoeg). Maar voor je kinderen doe je natuurlijk alles, en dus stond ik daar vanmiddag weer lekker te glibberen op van die brakke bowlingschoentjes. Excellent.

Maar het was wel gezellig hoor! En doordat ik na 5 beurten (oftewel 10 ballen gooien) nog steeds maar 18 punten had, waren de kinderen ook serieuze titelkandidaten. De eerste wedstrijd won Bas zelfs, die met zijn massale bowlingrollator het geluk aan zijn zijde had. De tweede wedstrijd won ik gek genoeg, door met mijn allerlaatste bal genadeloos de droom van Willem de kop in te drukken. Hij kon de winst al ruiken… en achteraf gezien had ik hem die natuurlijk ook gewoon moeten geven. Maar ja, als ik zo’n bal gooi is het wel zo’n enorme verrassing of ie iets gaat raken of niet, dat ik er zelf ook wat van stond te kijken. Ik heb vandaag zelfs voor het eerst in mijn leven een officiële strike gegooid. Het universum was dus sowieso wat in de war vandaag. Sorry Willem!

Nou ja, al met al was het een leuk uitje. En weer een soort van stilte voor de storm, want hoewel ik nu eigenlijk volle bak van mijn chemopauze zou moeten genieten, ben ik in gedachte wel al ietwat nerveus vooruit aan het kijken naar volgende week. Dan begint het circus weer voor de derde keer.

En eigenlijk begint dat circus morgen al, want ik heb besloten om toch maar een zogenaamde PICC-lijn te laten zetten. Dat is een soort van kraantje dat permanent in je arm zit (tot het einde van alle chemo), waar ze dan het infuus op kunnen aansluiten zodat je minder pijn in je arm krijgt. En een bijkomend voordeel is dat ze er ook bloed mee kunnen afnemen, dus dat scheelt ook weer wat prikjes (wat natuurlijk wel een impact gaat hebben op het prikpooltje. Spannend hoor!). Mocht je er meer over willen weten staat er hier bijvoorbeeld wat info: klik.

Vooral mentaal zie ik wel wat op tegen die PICC-lijn, want daardoor word ik de komende maanden wel elke dag herinnerd aan het stomme schuitje waar ik in zit, ook op de dagen dat mijn lijf niet aan het prikken en tintelen is. En er moet straks wekelijks iemand van de thuiszorg langskomen om de boel door te spoelen, dat voelt ook wel lekker bejaard… Maar ja, als die behandeling er dan wat makkelijker van wordt, is het dat natuurlijk wel weer waard. Dat is immers prio 1 in deze tijd. Genezen is nu eenmaal even mijn baan tegenwoordig, dus dan ga je er ook maar volledig voor.

Dus dat staat op de agenda, naast wederom allemaal leuke bezoekjes van vrienden waar ik erg naar uitkijk morgen. Vrolijk verder dus!

Fijne avond allemaal, en tot vlot 🙂