Hoi lieve mensen! Na echt een absurd gare spanning, kwam er vanmorgen eindelijk witte rook uit het ziekenhuis: ik ben nog steeds helemaal schoon!!! Hoe waanzinnig relaxed is dat zeg, na waarschijnlijk het meest bevlogen rotjaar uit mijn leven… ik kan het nog steeds niet geloven.
Maar het is echt! Maar het is waar! Het scenario dat ik me wekenlang niet durfde voor te stellen, is gewoon uitgekomen. Serieus, het is niet onder woorden te brengen hoe waanzinnig fijn zoiets in je voelt. Die spanning vreet je namelijk helemaal op joh. Je kunt niet meer vooruit kijken na de dag die vandaag eindelijk vandaag is, en dat voelt soms best heel eng in je hoofd en in je lijf. Maar vandaag heb ik weer een 1-up paddestoel gescoord, en ik ga in elk geval weer tot de volgende controles over een maand of 4 vrolijk door met opkrabbelen van deze bende. Zo fijn dat ik die kans krijg! En man, wat ben ik blij dat de afgelopen anderhalve week er eindelijk op zit zeg. Niet te harden dit…
De spanning zat hem namelijk vooral in de ernst van de zaak. De kans was gelukkig veel groter dat het goed zou zijn, maar áls het fout was, dan was het ook echt meteen goed fout. Als die darm fout was konden we gaan opereren (ook een slecht scenario, maar te overzien), maar als die CT ergens kanker had laten zien, dan zouden er dus uitzaaiingen door die hele chemo heen geglipt zijn en zie dat dan nog maar eens te stoppen. Maar gelukkig hoef ik daar nu even niet meer aan te denken. Al zal die angst vast nog wel terugkomen hoor. Er is vandaag niets uitgesloten en we blijven de boel de komende jaren goed in de gaten houden, maar voor vandaag durf ik gewoon te zeggen dat ik geen kanker heb. Excellent!
En nog over die angst de afgelopen weken: het is bizar, maar elk gevoel in je lijf doet je denken aan die kanker. En van dat gevoel krijg je stress, en van die stress krijg je meer gevoeltjes en pijntjes, van die pijntjes krijg je weer meer angst, van de angst krijg je weer meer stress, en…. nou ja je snapt het wel, dat is een supernare negatieve spiraal waar je genadeloos in afglijdt. En bij sommige loopings ondersteboven ben je er gewoon van overtuigd dat je nog maar x dagen onverstoord te leven hebt. Dan weet je 100% zeker dat het foute boel is, terwijl je weet dat je het niet kan weten, maar de angst is er dan wel gewoon. Zo werkt je overlevingsmechanisme kennelijk. En zo werkt je psyche, maar dat zijn best nare tunnels om doorheen te moeten.
Des te fijner is het dat er nu mooi licht aan het eind van die tunnel is. Er lag een 1-up paddestoel voor me klaar (de tweede alweer) en daar ga ik mooi ontzettend van genieten. Morgen ga ik weer aan het werk, en ik kan eindelijk weer in mijn agenda kijken wat er na vandaag eigenlijk allemaal te gebeuren staat. De feestdagen worden dit jaar écht feestdagen voor mij, en als ik straks in december 41 word is dat een dag waarop ik zonder overdrijven kan zeggen: “goh, dat was me het jaartje wel zeg”.
Ik kijk daar nu dus onwijs naar uit!
Liefs,
Rein K(anker)loos
