Hoi lieve mensen! Heel misschien is het jullie opgevallen, maar het is inmiddels alweer ruim een week geleden dat ik hier een laatste stukje heb geschreven. Maar gelukkig was dit er eentje uit de categorie “geen nieuws is goed nieuws”. Ik was namelijk even op vakantie! Eindelijk even weg van huis, en dat was dus even een heerlijk welkome change of scenery (of zoals ze dat in Duitsland zo lelijk noemen: “ein karpettenwechsel”, wat gek genoeg het enige woord is dat me is bijgebleven na een half jaar Erasmus-uitwisseling in Berlijn… oeps). Maar gelukkig had ik verder ook geen Duitse woorden nodig, want het land dat ons mocht ontvangen was deze keer Frankrijk. Croissant, paraplu bonjour canard dus! Niks aan le handje.
Samen met mijn fijne gezinnetje reed ik een week geleden af naar een heerlijk huis van vrienden in het Noorden van Frankrijk. Daar waren we met vrienden, kinderen, schoonfamilie, ouders, oftewel: de hele “extended family”. 18 mensen in totaal, verspreid over 3 generaties, supergezellig! En altijd een oppas om de hoek 😉 De gastjes hebben heerlijk kunnen spelen met hun neefje en (extended) nichtjes, en ik heb weer heerlijk bij kunnen kletsen en relaxen met een groep mensen waar ik inmiddels heel erg van hou. Prima vakantie dus!
Wel merkte ik natuurlijk dat het soms wel even wennen was om weer een hele week tussen de mensen te zijn. Door die lange behandeling ben ik immers driekwart jaar praktisch van de sociale radar geweest, en dan is het soms best een beetje intens om de hele dag “aan” te staan. Zelfs onder superleuke mensen die je echt al jaaaaren kent. Maar gelukkig had ik een eigen kamertje gekregen waar ik me af en toe kon terugtrekken voor een dutje en wat goede nachtrust, en daar was ik heel blij mee. Elke dag heb ik volgens mij wel 2x een dutje moeten doen, maar gelukkig kon ik daardoor wel weer goed opladen om daarna weer mee te kunnen genieten. Dus dat werkte prima!
En ondanks die dutjes (en geregeld zeurende neuropathie gedoe) voelde het leven daar ook eindelijk weer vaak gewoon “normaal”, iets wat ik heel lang naar heb uitgekeken. Nog even en ik hoef er hopelijk ook niet steeds meer over te praten. Niet dat ik dat zo erg vind hoor, maar het is nou eenmaal wel het ding waar ik de afgelopen tijd veel mee bezig ben geweest, en dus praat je er nou eenmaal vaker over. Maar kanker is ook weer niet bepaald het leukste onderwerp ter wereld, dus ik zou het helemaal niet erg vinden als dit hoofdstuk op een gegeven moment naar de achtergrond gaat zakken. Ach ja, daar zorgt de tijd wel voor hopelijk. Zeker als de controles goed gaan blijven.
Voor nu geniet ik nog even van de laatste vrije tijd, een eerste stap naar normaal. We hebben later deze maand nog een weekje Egmond in het vooruitzicht, en daarna ga ik weer rustig aan het werk. Stel je voor!
En zo komt aan alles een eind. Jammer genoeg aan mooie dingen zoals een fijne vakantie, maar hopelijk ook aan nare dingen zoals een gare behandeling tegen ellendeldarmkanker. Alles hoort erbij, neem het leven zoals het komt, “in good times and in bed”, je krijgt wat je krijgt, lalala etcetera. Ik ben in elk geval dolblij dat ik dit weekje mee heb mogen maken, en ik ben dolblij dat ik zoveel mensen om mij heen heb om van te houden. Wat een geluk..
Dankjulliewel, jullie zijn geweldig! 🙂
Bonjour canard!
