Ugh, het is weer zover hoor. Het lijkt erop dat het er ook “maar” gewoon bij hoort, maar ik ga weer even lekker door het mentale chemo dalletje hoor. Telkens als ik aan het infuus gehangen heb, zit ik er een paar dagen later even mentaal flink doorheen. Zo ook nu weer dus. Lekker dan!

Zonder hier een al te grote klaagzang af te steken, is het eigenlijk vooral die eindeloze sleur van gaarheid die me dwars zit. Vanaf het moment dat je wakker wordt en je de race tegen de tintels start om je zo snel mogelijk aan te kleden voordat de neuropathie inslaat, om vervolgens met een gare muts en handschoentjes de schooltassen voor de kinderen klaar te maken, ze vervolgens half angstig door de kou naar school te lopen, en daarna weer met vieze tegenzin een volgende hand vuile pillen naar binnen te werken alvorens weer onder de warme deken te kruipen… sja, het leven van een ellendeldarmkankerpatiënt gaat niet over rozen. En dat is dan alleen nog maar het eerste uurtje van de dag. Jottem.

Nou ja, elk nadeel heb z’n voordeel: gelukkig zijn de kinderen niet ziek thuis vandaag voor de verandering, en dus heb ik vandaag zowaar even 3 uurtjes stilte in huis. Dan kan ik even supervet voor me uit staren, mits ik niet in slaap val. Zo gek, over staren gesproken: sinds gisteren voelt het trouwens ook meer alsof ik passief naar een oersaaie film aan het kijken ben dan dat ik echt uit mijn ogen kijk. Dat zal vast wel weer met die cumulatieve vermoeidheid te maken hebben of zo, hoop ik dan maar. Zal vast wel weer bijtrekken.

Voor nu maar weer even niksen en bijkomen dus. Gelukkig komt er vanmiddag wel weer hulp langs om me te helpen tijdens papadag (thanks oma!), en ik ga er maar vanuit dat ik net als bij die vorige drie kuren vanzelf weer uit dit dalletje kruip. Het is gewoon de after dinner dip van de chemo. Ook die begin je kennelijk te herkennen… excellent… 🙁

Tot de volgende knoop, hopelijk is dat weer een wat blijere. Houdoe!