We zijn weer thuis! Een weekje Egmond vliegt altijd voorbij, maar is voor ons ook altijd wel precies lang genoeg. Het is daar absoluut heerlijk hoor, maar na 7 nachtjes op het strand krijg ik ook altijd weer gewoon zin in “een eigen huis, een plek zonder de zon” (vandaag). Lekker luxe met stenen muren, een groot bed zonder zand, een echte WC binnenshuis en altijd lekker warm. Dat we morgen niet gelijk de zee zien neem ik voor nu dan maar even voor lief. In augustus zien we hem weer terug!
En terwijl ik dit schrijf lig ik lekker brak met mijn laptopje op de hoekbank. Want brak ben ik wel hoor! Zo’n dag inpakken en inladen hakt er toch wel in merk ik. Mijn conditie wordt wel langzaam beter, maar die laat echt nog wel te wensen over. En die spieren zijn nog steeds echt om te janken zo slap. Nu ben ik vandaag wel 3 keer het strand op en af gegaan, waarvan 2 keer met een zware kar vol zooi, maar dat daar nu meteen mijn benen helemaal van aan gort moeten zijn vind ik wel een beetje overdreven hoor… om nog maar te zwijgen over dat ik steeds “uuuggh” moet zeggen als ik opsta. Dit mag voor mij wel weer terug naar het oude!
Vooral lekker blijven sporten en aansterken dus. Bovendien is het nu hoog tijd om mijn uit de klauwen gegroeide hotpens gedag te zeggen en weer lekker en af te vallen. Ik hoef immers niet meer op gewicht te blijven voor die operatie, dus ik heb geen enkel excuus meer om te blijven snoepen. Excellent!
O ja, en tenslotte nog dit: vanmorgen had ik nog een laatste (?) belafspraak met de radiologe van het Antonie van Leeuwenhoek om te polsen hoe het met me ging. Afgelopen dinsdag ben ik nog in het team besproken, en daar is uiteraard niks nieuws uitgekomen. Ik heb haar nu heel hartelijk bedankt voor alle hulp en het goede mikken tijdens het bestralen, en nu trekt zij zich verder terug omdat haar rol is uitgespeeld. Ze is absoluut een topper hoor, maar het feit dat ik haar nu niet meer nodig heb is natuurlijk helemaal te gek. Dus dat is weer een mijlpaaltje!
Het vervolg is nu vrijdag, dan gaan we het plan met de chirurg bespreken. Hij is straks ook in the lead voor de watchful waiting controles, als in dat hij steeds de onderzoeken aan gaat vragen en dergelijke. Bij dat gesprek neem ik weer een mooi lijstje vragen mee, en dan wil ik het ook nog even hebben over mijn irritante tintelvingers en -voeten. Want die zijn nog altijd vervelend aanwezig. Het is wel echt te hopen dat dit niet permanent is zeg… Dan is het natuurlijk nog steeds een kleine prijs om te betalen om van kanker te genezen hoor, maar ik zou echt wel blij zijn als ik weer gewoon het normale gevoel terugkrijg in die eindjes van mijn ledematen. Dit bevalt me maar niets!
Dus dat voor deze update. Nu snel nog even de chillmodus aan, voordat ik alweer naar bed moet. Tot de volgende keer!
Ajuus!
