Nou, dat was plotseling even een spannende dag gisteren! Ik had me ingesteld op een relaxte vrije middag, maar onverwachts moesten Floor en ik toch ineens naar het ziekenhuis. En op zich ken ik dat ziekenhuis inmiddels natuurlijk wel een beetje, maar deze keer was het anders. Deze keer lag ik namelijk niet op het bedje, maar Floor! Nee toch? Spoiler alert: het liep allemaal goed af, maar het was me wel het avontuurtje weer hoor.
Floor is namelijk sinds de kerstvakantie ziek aan het kwakkelen: moe, brak, gaar, pijnlijke spieren en wat kortademig. Maar geen koorts, geen corona, geen duidelijke diagnose, en dat is gewoon stom. Je wilt natuurlijk weten wat het is. Is het een ziekte, of is het een ophoping van stress omdat je o.a. een zieke gast in huis hebt? Heel vervelend om zo onzeker door te brakken, en dus ging ze naar de huisarts. Hier kreeg ze een doorverwijzing om bloed te prikken om een aantal zaken te checken. Vanwege de kortademigheid had de huisarts ook voor de zekerheid bloedstollingsfactoren aangekruist op het labformulier.
Gisterochtend kon ze terecht om te prikken, en rond twee uur stond de huisarts bezorgd op onze voicemails of we haar zo snel mogelijk konden terug bellen in verband met een “afwijkend lab”. Ja hoor! Gelukkig zit onze huisarts in ons gebouw en dus wandelde Floor daar meteen heen, en daar kreeg ze te horen dat een bepaalde waarde mogelijk op een longembolie zou kunnen wijzen: een bloedpropje in de longen dat onbehandeld best gevaarlijk zou kunnen zijn. Deze waarde is vaak vals positief maar we moesten dat wel zo snel mogelijk uitsluiten.
Maar ja… dat uitsluiten ken ik natuurlijk wel: lees er hier bijvoorbeeld mijn eerste hoofdstuk uit mijn kankeravontuur maar op na. Bij mij zat de schrik er dus meteen goed. Want los van de spanning van een longembolie, is het in heel zeldzame gevallen ook aan kanker te relateren, waar ik tegenwoordig natuurlijk extra bang voor ben. Het zal toch niet waar zijn dat Floor ook de sjaak is? We hebben zeker in deze tijd wel een rots in de branding nodig in ons gezinnetje. Ik moet er echt niet aan denken dat de jochies straks twee ouders met kanker hebben zeg. Dat mag gewoon echt niet.
Dus met die onuitgesproken spanning bracht ik Floor deze keer voor de verandering naar het ziekenhuis voor een CT scan. Daar moesten we ons melden bij de afdeling “Eerste Hart Long Hulp”, waar ik nooit van gehoord had maar die best een serieuze naam heeft. Daar kreeg Floor meteen een bedje waar ze aan de sensoren gehangen werd voor een hartfilmpje, en dat zag er gelukkig allemaal goed uit. Dus dat scheelde alvast. En vervolgens was het eigenlijk vooral wachten tot er plek was voor een CT scan en er een specialist een oordeel kon vellen. Er werd ons verteld dat dit normaal gesproken zeker een uur of 3 duurt.
Wachten dus, terwijl de rollen ineens omgedraaid waren in het ziekenhuis. En dat was best een maffe ervaring. Ineens had Floor de infuusnaald in haar arm voor de contrastvloeistof van de aankomende CT scan. Dus dat was wel even onwerkelijk, en tegelijkertijd moesten we bedenken hoe we onze kinderen zouden managen deze middag. Maar gelukkig was daar weer die fantastische zus van Floor die ons kwam helpen, en zij loste mij af terwijl ik naar onze kinderen zou gaan. Maar wat moest ik die straks vertellen?
Toen ik thuis was kreeg ik godzijdank op tijd van Floor te horen dat er uiteindelijk niets aan de hand was: geen longembolie in elk geval, en ze konden geen andere enge dingen zien op de scan. Alle andere bloedwaarden waren ook goed en waarschijnlijk was het dus toch een virusje of iets dergelijks. Dus dat was wel een geweldige opluchting! Vervolgens moest ze wel nog lang wachten tot ze naar huis mocht, maar de ergste spanning was in elk geval van de ketel. En dat is toch een veel fijner verhaal om met je kinderen te delen dan het alternatief. Gelukkig maar!
En zo liep mijn rustdagje dus toch even flink anders. Flink geschrokken, maar ook flink opgelucht dat het niets ergs blijkt te zijn. Wat het wel is weten we nu nog steeds niet, dus dat is natuurlijk zuur, maar ik ben in elk geval blij dat “uitsluiten” deze keer ook wel echt “uitsluiten” betekende. Dat moet je hebben!
En nu lekker bijkomen.. nou ja, deels, want de juf van Bas is ziek dus die moet ineens thuisblijven van school vandaag. Maar gelukkig zit ik niet in mijn volle tintelweek, en daarbij gaan de jongens vanmiddag ook bij hun oma logeren, dus de rust wordt gewoon nog even uitgesteld. Komt helemaal goed! En vandaag ben ik superblij dat dit avontuur zo is afgelopen, en ik hoop van harte dat Floor zich snel weer beter zal gaan voelen. Want alleen het beste is goed genoeg voor mijn onverschrokken rots in de branding! 🙂
Nu maar even een appeltje snijden voor het gastje. Want papa zijn is immers een fulltime baan.
Tot laters!
