Afgelopen week heb ik mijn laatste werkdag gehad op de afdeling waar ik 5 jaar heb gewerkt, en daar hoort natuurlijk een ceremoniële afscheidsborrel bij. In deze gekke tijden, verliep dit alleen wat anders dan ik mij voor de crisis had voorgesteld. Ik werk namelijk in de luchtvaartsector, en zoals we allemaal weten vliegt dat de laatste tijd natuurlijk voor geen meter. Het enige dat vliegt, zijn de mensen die eruit vliegen. En dat zijn er ook in mijn bedrijf nogal wat.

En dus was ik niet de enige voor wie de ceremoniële borrel werd afgewerkt. Ik geloof dat er in totaal wel 20 mensen uitvlogen op een clubje van honderd, dus om nou te zeggen dat ik origineel was: nee, niet bepaald. Om het hele gebeuren niet al te langdradig te maken, hadden de managers ervoor gekozen om sprankelende filmpjes te maken van hun speeches. Die kunnen we dan op een rustig moment nog eens rustig nakijken. Supervet.

Op zich is het natuurlijk leuk dat er even bij stilgestaan wordt hoor, begrijp me zeker niet verkeerd, maar deze afwerkborrel nieuwe stijl is natuurlijk geen blijvertje wat mij betreft. In de eerste plaats zou het natuurlijk veel mooier zijn als al die mensen niet hoefden te vertrekken. Maar daarnaast zou ik ook wel weer gewoon in het echte leven afscheid kunnen nemen. Niet via zoom, op mijn vrije dag terwijl er twee kinderen in mijn nek zitten te klimmen tijdens mijn fameless last words.

En tegelijkertijd zijn er een hoop mensen die ik niet het afscheid hem mee kunnen geven dat ik had gewild. “Dat doen we na corona nog wel eens”, is een veelgebruikte zin. Maar ja, komt daar ooit een einde aan? En hoe snel raken mensen uit het hart als ze uit het oog zijn? Leuk is anders allemaal.

Sja, het is even niet anders. De afwerkborrel… laten we hopen dat dit woord nooit opgenomen gaat worden in de nieuwe VanDale.