Jawel lieve mensen, de kop is eraf hoor! Gisteren was dan eindelijk “de dag die je wist dat zou komen” en ging ik voor het eerst naar het Spaarne Gasthuis Hoofddorp om daar aan mijn 18-weekse chemokuur te beginnen. En dat was nou niet bepaald een dag als alle andere, maar het goede nieuws is: over het algemeen viel het eigenlijk reuze mee!

De dag begon met heerlijk gestresste kinderen, waarbij vooral Bas alle onderhuidse spanning in huis naadloos wist te vertalen in een drie kwartier durende schreeuwbui over een banaan. Toch knap hoe zoiets werkt, maar na een hoopje gedoe is het toch gelukt om de kinderen naar school te brengen. En daarna begon het feest pas echt: drie pillen thuis tegen de misselijkheid, en dan op naar het ziekenhuis.

Eenmaal daar gekomen werden we wederom ontvangen door echt superlieve mensen (wat een helden zijn dat toch hoor, die mensen in de zorg!). Na een warm welkom mocht ik plaats gaan nemen op een stoel bij het raam, op een afdeling waar allemaal luxe chemo stoelen naast elkaar staan. Je zit er dus niet helemaal privé afgesloten, maar het is ruimtelijk genoeg waardoor dat niet zo erg is. En zo kunnen ze natuurlijk een goed oogje in het zeil houden op iedereen, dus wel zo handig.

Iets na 10 uur ging dan die infuusnaald erin, en dat blijf ik toch maar naar vinden hoor. Die naalden zijn namelijk best flinke jetsers. Met een dikke ijzeren naald plaatsen ze een dun rubber slangetje in de ader van je onderarm (aan de bovenkant bij mij), en daar druppelt dan langzaam dat zakje in. In mijn geval liep daar 250 ml “oxaliplatin” doorheen (ik kan al die namen van die medicijnen nog steeds niet uit elkaar houden hoor, laat staan uitspreken…), vermengd met glucosewater. En om die zak leeg te krijgen zou dat ruim twee uur duren.

Het fijne nieuws was dat mijn bezoek (Floor) normaal gesproken na een kwartiertje vriendelijk verzocht zou worden om op te zouten, maar omdat dit mijn eerste keer en het vrij rustig was, mocht ze nu de hele tijd blijven. Dat maakt het toch wat minder spannend, want je weet niet wat ik er allemaal van zou gaan voelen. En gedurende die twee uur begon mijn infuusarm wel steeds zwaarder, voller en prikkender te voelen, maar de rest van mijn lijf had gelukkig eigenlijk nergens last van.

Op een gegeven moment kon ik zelfs even naar de wc waggelen, en toen voelde ik me voor het eerst wel echt een stereotype kankerpatiënt hoor… dat was wel even shocking, om daar met zo’n infuus op wieltjes rond te scharrelen en jezelf vervolgens in de spiegel van het invalidentoilet te zien. Wat een chemogast! Maar ja, het ging wel en daarna rolde ik weer terug naar mijn zetel voor het laatste restje van deze kuur.

Toen de laatste druppel erin zat werd ik losgekoppeld en mocht ik naar huis, en nog steeds voelde ik me best goed, maar wel heel vreemd. Ik had het niet heel koud of zo, wat ik ergens had verwacht, maar ik was wel wat licht in mijn hoofd en duizelig. Als ik mijn hoofd opzij draaide was het alsof mijn ogen er voor de lol snel nog even drie rondes achteraan plakten. En ik zag wat bleek, maar verder best oké. Toen snel naar huis en daar lekker meteen mijn bed in, en dat was wel heel fijn.

Gedurende de dag bleven de ergste mogelijke bijwerkingen nog uit dus daar was ik echt heel blij mee. Ik kon ook gewoon avondeten, en daarna kreeg ik zelfs nog zin in een voorzichtig wandelingetje (door de kou buiten om te zien hoe het ging, en daarna door de parkeergarage onder ons gebouw voor de warmte). Dat ging helemaal prima en was heel fijn, totdat ik daarna iets te overmoedig de trappen naar mijn huis opliep (vanaf verdieping -1 naar +3 waar we wonen).

Eenmaal boven was ik ineens overdreven buiten adem, en toen ik daarna kuchte voelde het plotseling alsof mijn luchtpijp dichtklapte. Van de ene op de andere seconde. Dat was best even schrikken, maar gelukkig was ik daar al voor gewaarschuwd. Het is een bekende bijwerking en is gelukkig niet echt, maar het voelt alleen zo. Die wetenschap hield me kalm waardoor ik rustig kon blijven ademhalen, en na een paar minuutjes zakte het weer, maar ik bleef wel even wat benauwd. Maar toch, ook die bijwerking heb ik nu gelijk meegemaakt. Even schrikken, maar weer een ervaring rijker.

En er zijn meer gare bijwerkingen, waarvan ik er sommige echt niet eens zelf van tevoren van had kunnen verzinnen hoor. Zo krijg ik als ik iets eet namelijk bij de eerste twee of drie happen eerst echt een onwijze kramp in mijn kaak, die langzaam van je oren naar je kin trekt. Maar weet je wat nog erger is? Als ik moet niezen, dan heb ik dat ook, alleen dan stopt het niet bij mijn kin maar dan trekt die kramp door via mijn neus naar boven om vervolgens een dubbele looping te maken rond mijn oogkassen. Hoe verzin je het? Gewoon je complete gezicht in de kramp als je een keertje niest… ik hoop maar dat ik niet verkouden ga worden zeg, dan kan je me opvegen straks.

Maar goed, vervolgens hebben we nog de schoen gezet met de kinderen en toen ze eenmaal in bed lagen ging ik vrolijk verder met de volgende gang van mijn chemodiner: de pillen! Iets voor 9 uur nam ik 4 van die tabletten, en toen heb ik nog anderhalf uur op de bank zitten chillen om af te wachten wat ik zou voelen, maar dat was eigenlijk niets nieuws. Dus toen kon ik met een gerust hart naar bed om lekker bij te slapen. Dacht ik…

Doordat mijn linkerarm nog zo schraal als wat was van dat infuus, heb ik vrijwel geen oog dichtgedaan vannacht. Nou ja wel af en toe, maar ik ben zonder overdrijven zeker 42 keer wakker geworden (en telkens weer even naar de plee gewaggeld… wat een nacht). Zometeen duik ik er dus nog even in, maar eerst wil ik jullie nog vertellen wat me daarna overkwam. Want dat is ook weer een ervaring rijker zeg..

Nadat ik opgestaan was begonnen mijn vingertoppen (en in mindere mate mijn tenen) langzaam onwijs te prikken en tintelen. Die pijn is ook weer een bekende bijwerking waar ik al voor gewaarschuwd was hoor, maar om het voor het eerst te ervaren is toch niet bepaald een pretje. Ik had snel handschoenen aangedaan en een extra vest, want warmte zou misschien goed kunnen werken, maar het bleef zeker anderhalf uur aanhouden. Dat is geen pretje, en probeer dan maar eens boterhammen te smeren voor de kinderen met handschoenen aan… lachen joh 😉 Natuurlijk is Floor er in die gevallen ook altijd hoor, maar ik wilde wel meteen zelf uitproberen hoe alles is om te ervaren. Je bent toch nieuwsgierig, hoe irritant en gaar dat ook allemaal voelt.

Zodoende wilde ik ook gelijk achter mijn laptop kruipen om jullie een update te geven over mijn eerste avontuur. En gek genoeg was de eerste alinea hierboven echt een ramp om te schrijven, met handschoenen aan en een hoop verkeerde letters, maar al heel snel begon hierdoor de pijn uit mijn vingers te verdwijnen. Vet relaxed! Kennelijk is het goed voor die zenuwen om ze met typen aan het werk te zetten. Dus dat is toch wel een zege! En nu heb ik zelfs mijn handschoenen uit en gebruik ik die als onderzettertjes op mijn ijskoude prachtige laptop:

En zo vinden we overal wel weer een oplossing voor! Duimen dat ik mijn laptop kan blijven gebruiken, maar ik was wel even flink geschrokken van het ongemak van die pijnlijke vingers. Ik kon Bas zelfs amper helpen met zijn Lego, en als ik dat straks 18 weken niet kan doen en ook niet zou kunnen typen, dan wordt het ineens een heel ander verhaal voor me… dus ik ben superblij dat het nu wegzakt, maar dit wordt nog wel een dingetje ben ik bang.

Zo, dus dat was dus mijn eerste dag! Nu duik ik weer even mijn nest in, om lekker die volgende chemo pillen in te laten zakken. Man, het is nu ineens wel echt begonnen hoor. Stond ik daar, met dikke sloffen, een muts en handschoenen aan in mijn warme koffie te roeren… Wat een gare bende, maar helaas is dit gewoon mijn nieuwe werkelijkheid de komende 18 weken. Beter wen ik er maar gewoon aan, en dan komt er vanzelf een keer een einde aan.

Wat zeg ik: 18 weken min één dag. Hatseflats!

Tot morgen lieve mensen, dan horen jullie weer meer.

xx