Gisteren was een bijzonder momentje. Of twee eigenlijk… de eerste was dat ik bestraling 3 van de 5 had, en daarmee officieel over de helft ben van het voorgerecht van mijn complete behandeling. De tweede was dat we deze keer mijn kinderen Willem en Bas meegenomen hadden voor een kijkje achter de schermen. En dat vonden ze best wel gaaf!
En ik ook. Bij de derde keer is zo’n bestraling natuurlijk al lang niet meer zo heel erg spannend (al blijft het toch wel een dingetje als de machine op “aan” staat), maar met de kinderen erbij is het toch weer wat leuker hoor. Die machine blijft natuurlijk imposant, en de “WAUW!” van Willem toen ie de kamer binnenkwam bevestigde dat nog maar eens. Vervolgens ging ik weer als gebruikelijk in mijn blote reet op die machine liggen voor de bestraling en daarna moest iedereen de kamer uit.
De gastjes gingen toen met Floor mee naar de controlekamer, waar ze mij op de schermpjes konden zien liggen. Wat ze daar precies hebben meegekregen weet ik natuurlijk niet, maar wat ik wel meekreeg was superleuk: toen de bestraling erop zat schalden hun lieve kinderstemmetjes door de speakers met de woorden “je bent klaar, papa!”. Dat was toch wel heel erg leuk om te horen op die bestralingstafel.
En daarbij ben ik ervan overtuigd dat hun bezoekje ook echt wel goed is voor hun verwerkingsproces. Ze hebben nu ook een beeld bij waar papa heengaat, en ze weten nu ook dat het toch menens is en dat er wel echt iets aan de hand is. Papa gaat immers naar het ziekenhuis, dus dan wordt ie beter gemaakt. Check voor Bas! En voor Willem is het denk ik vooral fijn dat ie ook betrokken is. Plus dat hij die gave machine zag en zelfs in de technische kamer achter het apparaat naar de rest van de machine mocht kijken. En ik ook 😉 Supervet!
En daarmee zit er weer een dag op. Weer een moment om af te strepen! Ik ga maar eens een leuke kalender maken of zo waarin ik vakjes af kan gaan strepen richting het einde. Wat we gaan vooruit, al is het nog een hele, heule lange weg…
Maar we komen er wel. Fijn weekend allemaal!