Het is ongelofelijk, maar vanmorgen zijn voor het eerst in tijden beide kinderen weer tegelijkertijd naar school gegaan. Zonder ziek te zijn nog wel! En dat doet me denken aan een vaag concept van vroegah, namelijk: rust! Of nou ja, het is eerder het concept ‘stilte’ dat hier best een tijdje ontbrak in huis. Heerlijk om nu gewoon weer eventjes je ogen dicht te kunnen doen en dan zo goed als niets te horen. Ik als nepbejaarde kan dat soort zaken natuurlijk zeer waarderen tegenwoordig. Net als kaas, dat is ook top.

En tegelijkertijd zet het me wel te denken over hoe lang die kalmte nog zal duren, want dat gaat nu niet lang meer zijn. Morgen vier ik de laatste dag van mijn chemo, en daarna ga ik dus zoveel mogelijk aansterken. Maar wat ergens ook een beetje in mijn achterhoofd knaagt, is de vraag hoezeer ik dit allemaal nog ga missen. Niet alle narigheid en gare kwaaltjes natuurlijk, maar zo’n “kankersabbatical” is natuurlijk wel een bijzonder unieke fase in je leven (als het goed is), en het heeft ook echt wel voordelen hoor in het drukke moderne leven van vandaag de dag. Ik vergelijk het een beetje met die corona-pandemie, die vond ik persoonlijk stiekem ook best wel relaxed. Het leven hoeft voor mij al jaren niet meer zo druk en zo massaal. Nu heb ik een soort privé-pandemie. Hoe vaak kan je zoiets nou zeggen?

Deze laatste dagen van de chemotherapie voelen voor mij nu een beetje alsof ik op het punt sta om weer uit de bocht te komen in een race, of dat je uit de pitstop komt en weer moet versnellen of iets dergelijks. Ik kon maandenlang lekker rustig rondtuffen in de luwte, maar daarna moet je toch echt weer het gaspedaal in gaan trappen op je leven. Ik ben nu een beetje kwijt waar die knop ook alweer zit, maar ik ga ervan uit dat ik die straks in de kortste keren weer gevonden heb hoor. En als je dan eenmaal weer met het verkeer meerijdt, kan je niet meer zomaar ineens 50 gaan rijden op de rechterbaan (tenzij je misschien een Volvo hebt). Zelfs als je daar zin in hebt. En hoezeer ga ik die vrijheid nog missen?

Nou ja, we gaan het allemaal vanzelf meemaken (man, wat heb ik die woorden de laatste tijd vaak gezegd). En om deze analogie compleet te maken: ik hoop in de eerste plaats natuurlijk dat ik na die operatie straks überhaupt nog 50 mee kan rijden met dit brakke lijf. Wat valt er allemaal nog te redden? Kan ik nog wel met het verkeer mee? Ik ga ervan uit van wel hoor, maar toch.. je weet het pas als het zover is. En dat vind ik ergens nog wel een beetje spannend merk ik. Dus zoals ik al tienduizend keer zei: we gaan het meemaken. Lalala.

Maar eerst: mijlpaaltje morgen! Ik heb zojuist mijn laatste strookje pillen aangebroken, en mijn epische kleurplaat is nu echt zo goed als vol. Dit wordt een moment waar ik lang, heeeeel en tergend lang naar heb uitgekeken. Dus morgen denk ik nog even niet vooruit. Morgen is er een klein feestje in mijn hoofd, en in gedachte vieren jullie het allemaal met me mee. Mijn lieve medelevers!

Hieperdepiep, hoeRein!