Wat heerlijk! Inmiddels is het alweer een week geleden dat ik mijn laatste chemopillen heb geslikt, en ik kan wel zeggen dat ik me echt met de dag steeds beter begin te voelen zeg. Het is alsof er langzaam een mist optrekt in mijn lijf en hoofd, en dat is wel echt een hele welkome verandering kan ik jullie vertellen. En als ik aan die mist denk… wat een onvoorstelbare tijd heb ik toch eigenlijk achter de rug zeg. Dat was me het feestje wel zeg….

Ik zat daar vanmiddag even wat aan terug te denken, en dan schieten er toch wel een hoop treurige momenten door mijn hoofd hoor. Ik zie dan mezelf weer door mijn hoeven zakken onder de douche door die gare neuropathie in mijn poten, of ik zie mijzelf weer in mijn blote reet in dat ruimteschip liggen tijdens die vijf sessies bestraling. Of toen ik begon te merken dat mijn vingerafdrukken verdwenen, of toen ik serieus even niet meer wist of mijn neus er nog op zat toen het zo klerekoud was tijdens mijn korte wandelingetje naar de supermarkt. Ik zie mezelf huilen aan het infuus met de kramp in mijn wenkbrauwen, en ik zie mezelf met een dichtgeknepen keel bovenaan de trap staan in het trappenhuis. En zo heb ik nog tal van suffe herinneringen aan deze tijd, maar wat ze gelukkig allemaal met elkaar gemeen hebben: ze liggen achter me. Owyeah!! In your face, chemo.

Nu kijk ik weer vooruit, en ik zie de toekomst rooskleurig tegemoet. En dat bovendien ook nog eens steeds scherper en fitter. Nu al! Om een mooi voorbeeld te noemen: gisteren was ik zowat de hele middag op mijn werk (de eerste keer dit jaar!) om mijn fijne collega’s te zien en om bij de kickoff van een nieuwe organisatiestructuur van mijn nieuwe afdeling te zijn. Van tevoren dacht ik dat je me na een kwartiertje al op zou kunnen vegen, en eerlijk gezegd voelde ik me in de bus op de heenweg al volkomen brak, maar ik vond het wel zo ontzettend leuk om iedereen en alles weer te zien dat ik boordevol energie zo’n beetje tot het einde van de borrel ben kunnen blijven. Dat was echt heel leuk, en dat was me een week geleden echt nog niet gelukt hoor. We gaan vooruit dus!

En door mijn leuke werkbezoekje kreeg ik ook weer extra zin in de toekomst. Ik heb gewoon echt zin om het leven weer op te pakken, en het voelt ook alsof ik nu eindelijk weer langzaam wat gebroken stukjes aan elkaar kan gaan plakken. Dat voelt echt heerlijk en stemt echt hoopvol voor wat nog komen gaat. Lekker sporten, goed eten, weer nuttige dingen doen en rustig aan weer wat mensen opzoeken. Zo komen we er wel!

Dus dat tot zover. Korte samenvatting: het gaat weer de goede kant op met mij. Excellent!