Dat een goed verhaal een geweldige indruk op je kan maken, gaat in mijn geval zeker op voor de serie Dark. Het is namelijk een hele tijd geleden geweest dat ik mezelf zo in een serie kon verliezen dat ik er overdag op het werk nog over na zat te denken. Dark heeft dit bij mij voor elkaar gekregen, en dat alleen al maakt dit iets bijzonders. Waar kwam dit door?

In de eerste plaats is het natuurlijk bijzonder dat een serie eens niet standaard in het Engels of Amerikaans gesproken wordt. Het is aanvankelijk even wennen, maar daarna is dat Duits eigenlijk helemaal zo gek nog niet. Maar dat is natuurlijk niet wat deze serie zo gaaf maakt. Dat zit hem namelijk vooral in die eerste vijf of zes afleveringen. Ik weet niet meer precies hoeveel het er waren, maar ik moet zeggen dat ik die eerste helft van dat seizoen wel zo ongelofelijk mysterieus en spannend vond dat ik werkelijk dacht dat ik naar een meesterwerk van Stephen King zat te kijken of zo.

Er gebeurt van alles en nog wat en elke scene lijkt een nieuw duister geheim te introduceren. Gooi daar een heerlijk sausje van enge geluiden, mindfucks, kerncentrales, dode vogels, tijd en ruimte bij en je hebt een verrukkelijke blend die je op het puntje van je stoel houdt. In elk geval voor zo lang het mysterie duurt. Want aan alles voel je natuurlijk dat deze serie dit onmogelijk vast kan houden. Juist het niet weten wat er aan de hand is, maakt het zo ongelofelijk spannend.

En inderdaad, zodra de puzzelstukjes meer en meer in elkaar beginnen te vallen, verliest de serie snel aan interesse en kwaliteit. Dan valt opeens op dat sommige acteurs weer uit de categorie ‘100-meter dom kijken zonder hindernissen’ vallen en dat de boel hier en daar een beetje in herhaling valt. Niet dat de serie vervelend wordt om naar te kijken, maar die intense spanning van het begin kan de serie onmogelijk weer terughalen. En dat is een beetje jammer.

Maar over het algemeen genomen, de Netflix-serie Dark: is het wat?

Kwaliteit – doordat het Duits is voelt het origineel aan, en die openingsafleveringen zijn zo spannend dat je twee seizoenen voelt alsof je wat goeds voor je kiezen hebt. Sommige acteurs/actrices zijn wel te gaar om te kakken, maar over het algemeen voldoet Dark zeker aan de eisen. Daarbij is de muziek bij vlagen echt zo briljant gekozen dat je de sfeer helemaal te pakken krijgt. Ik heb zelfs een paar keer met Shazam bij mijn TV gehangen om de plaat op te kunnen slaan. Heel gaaf!

Tijd die je eraan kwijt bent – het zijn tot nu toe twee seizoenen met 18 afleveringen in totaal, dus ongeveer een uurtje of 15.

Tijd-kwaliteitverhouding – ondanks de fantastische start denk ik toch aan een gematigd zesje. De eerste afleveringen zijn briljant, maar daarna had Dark eigenlijk moeten stoppen op zijn hoogtepunt. Nu voelt het een beetje uitgemolken en dat is niet best voor de kostbare tijd die je erin moet investeren. Zeker als je weet dat er nu ook nog een derde seizoen aan zit te komen, gaan ze eigenlijk te lang door. Dat kon beter korter.

Kan je het aanraden? In het begin zeker wel, dat had me zo gegrepen dat ik er op mijn werk volgens mij zelfs een keer over begonnen ben. Maar nu na twee seizoenen weet ik dat dat eerste enthousiasme niet meer terugkomt. Mijn advies zou daarom zijn om misschien alleen het eerste seizoen te kijken, dan krijg je de meeste waar voor je tijd.

Wat me bij zal blijven na het kijken – Hoe fenomenaal de Stephen King-achtige spanning eigenlijk wel niet op je zenuwen kan werken. Het gebeurt niet vaak dat een serie spannend is zonder bruut te worden, en die beleving bij Dark nemen ze me niet meer af.  Ik zou zeggen: beleef het gewoon zelf een keertje. Al is het maar om eens een Duitse serie te proberen voor de veranderung!

Dus! Jawohl.