Hoppa, daar gaan we weer! Morgenochtend mag ik me opmaken om voor de tweede keer aan zo’n zakje chemo te gaan hangen. Maar niet nadat ik in de ochtend snel nog even de kerstvoorstelling van mijn jongste zoontje Bas mee ga pakken op school. In het kerststuk over Jezus speelt hij namelijk de superbelangrijke rol als os. Inderdaad, dat dier. en hoe vaak krijg je nou de kans om zoiets te zien? Ik kijk er weer naar uit hoor, haha. Wat een gastje!

En gelukkig past dat organisatorisch allemaal net, want meteen nadat het doek valt voor ons vierjarige osje, neem ik hem alweer mee naar huis van school. Morgen nemen we de kinderen namelijk mee naar de chemo zodat zij ook een beeld kunnen krijgen van wat hun vader allemaal uitspookt voordat ie weer met die gekke handschoentjes door het huis begint te schuifelen.

We moeten nog maar even zien hoe het precies allemaal uit gaat pakken, want ze mogen er niet de hele tijd bij blijven (alleen het eerste kwartiertje van de ruim 2 uur). Al denk ik dat dat ook wel fijner is voor de rest van de patiënten die morgen een chemo-infuus krijgen. Ik moet er niet aan denken dat ik dan de hele tijd naar de kinderen van iemand anders zou moeten luisteren zeg 😉 Floor heeft ze onder haar hoede, dus dat komt ongetwijfeld helemaal goed.

En na afloop halen ze me dan weer op, rijden we naar huis, en dan duik ik weer rustig mijn bed in. Als het enigszins wordt zoals de vorige keer, dan zal het weer zo’n 10 dagen prikkende handen worden en klooien met mutsjes en zo. Maar het kan deze keer ook weer compleet anders zijn, hoorde ik vanmorgen van onze chemo Renee (verpleegkundige). Daar moest ik even langs voor controle van mijn bloedwaarden (die overigens helemaal goed zijn, dat is fijn). En zoals ik de afgelopen kuur ervaren heb is wat haar betreft helemaal volgens verwachting, alleen zegt dat jammer genoeg niets over de intensiteit van de volgende 5 keren. Dus zoals ik al zo vaak geroepen heb sinds het begin van die kanker: “we gaan het meemaken”! Keer op keer opnieuw.

En net als vorige keer, ben ik ook nu niet van plan om morgen gelijk weer een update te schrijven, dus die houden jullie wellicht even van me tegoed tot woensdag of donderdag. Maar tot die tijd: heel veel groeten en we gaan er weer lekker tegenaan hier.

Of zoals ze in een ouderwets computerspelletje zouden zeggen: “Round 2… fight!”

Houdoe!