Hoi allemaal! Ik zie dat mijn vorige update alweer 5 dagen geleden was, maar dat komt omdat ik even een weekendje op reis was. Helemaal naar America! In Limburg welteverstaan, vlakbij de Peel. Ik was daar samen met Floor, haar zusje en m’n zwager om weer eens ouderwets van een lokale thuiswedstrijd van onze familieband Rowwen Hèze te genieten. Daar lopen wij al de deur plat sinds 2006, maar aangezien de laatste keer dat wij zo’n tour deden alweer 5 jaar terug was, was het d’n hoogste tied om weer eens ennen hoeske in Centrer Poarks te huren. Ofniewa?
Normaal gesproken gingen we altijd naar het jaarlijkse Slotconcert, waar we dan even twee avonden/nachten heel therapeutisch alle remmen losgooiden en compleet los gingen tussen de lokale jeugd en trotse fans van deze vrolijke band. We zijn met die traditie begonnen toen we de drummer en zijn vrouw leerden kennen tijdens een optreden in de Melkweg in Amsterdam, en sindsdien hebben we de band zo vaak als het kon opgezocht wanneer we er waren. En ik zou hier hele boeken over vol kunnen schrijven over hoe magisch dit altijd wel niet was, maar heel in het kort: daar moest je bij zijn.
Nu ben ik wel al bijna 20 jaar ouder dan toen ik ze voor het eerst live zag spelen, en dus gaat het er echt lang niet meer zo wild aan toe als eerst hoor! En als ik eerlijk ben maakt het feit dat ik geen alcohol meer drink toch ook gewoon wel een wereld van verschil.. maar het blijft leuk! Anders, maar zeker leuk. En superleuk, we hadden ook nog even met de vrouw van de drummer gekletst (die zowaar zelfs wist dat ik ziek was geworden, en dat terwijl ik haar jaren niet meer had gezien), en dat bijkletsen gaat natuurlijk ook een stuk beter als je niet meer zo lam bent als toen je in de 20 was 😉
En waar ik vroeger altijd 2 nachten en een middag achter elkaar aan gort ging, is er nu gelukkig ook een variant waar je minder zwaar van hoeft te herstellen. Naast de legendarische slotconcerten in november, hebben ze nu namelijk op hetzelfde terrein ook een festival, genaamd “De wei in”. Superleuk! Daar zijn ze noodgedwongen mee begonnen tijdens corona, maar door het grote succes hebben ze die er gewoon ingehouden. Zelfde plek, alleen dan lekker buiten onder de zon. Heerlijk!
Lang verhaal iets minder lang: we hebben echt weer even ouderwets genoten. Nu was ik zelf natuurlijk wel nog steeds op halve kracht door de vermoeidheid van de chemo, maar doordat het festival echt letterlijk aan de overkant van de straat van ons Center Parks huisje was, kon ik makkelijk met een stempeltje op mijn hand naar huis voor een powernapje tussendoor. Ideaal echt! Een beetje festivalbezoek in de bejaardenstand dus, maar ik was natuurlijk echt superblij dat ik er in elk geval bij kon zijn. Dat was het afgelopen jaar namelijk echt niet altijd zo vanzelfsprekend. Hoera dus!
Volgend jaar bestaat de band 40 jaar, en we zijn van plan om dan een eerwaardige reünie te gaan organiseren voor alle vrienden die door de jaren heen ooit met ons mee zijn gegaan met deze geweldige traditie. Dat kan natuurlijk niet anders dan episch worden, dus daar kijk ik nu al naar uit!
En zei de chirurg laatst ook niet tegen mij: “ga maar lekker leven“? Nou, dat doe ik dan ook. Wel met een hoop dutjes tussendoor, maar het past prima bij het advies van de band: “elke daag ‘n bitje viere”. Gaan we doen Jack Poels en dokter! Dank voor de tips en tot de volgende keer.
