Klaar voor de doorstart? Af!! Of nou ja, morgen dan.. want klokslag omstreeks in de ochtend mag ik mijn derde chemokuur aftrappen door weer een paar uur lekker aan een zakje te hangen in het ziekenhuis. En gek genoeg zie ik er helemaal niet zo tegenop dit keer. Tuurlijk, leuk is anders, maar doordat mijn tweede kuur best wel op de eerste leek, heb ik nu wel het gevoel dat ik ongeveer weet wat eraan zit te komen. En dat kan ik wel.

Sterker nog: dit keer sta ik nog sterker in de wedstrijd omdat ik nu zo’n PICC-lijn heb (een semi-permanente aansluiting voor het infuus). Het belangrijkste voordeel daarvan is dat het infuus nu in een bredere bloedbaan ingebracht gaat worden (ergens in de buurt van mijn hart, wat spannender klinkt dan het is hoor), waardoor ik als het goed is dus niet van die pijnlijke armen krijg de eerste dagen. Wat dat betreft ga ik er nu als een gevorderde/professionele chemoklant naartoe, en dat maakt het wel wat minder spannend merk ik.

Wat me echter wel steeds weer opvalt, is wat een ontzettend broekie ik eigenlijk ben als ik daar over die oncologie afdeling rondloop in het ziekenhuis. Vanmorgen moest ik daar weer heen voor controles, en toen ik daar in de wachtruimte tussen alle andere kankerpatiënten zat haalde ik de gemiddelde leeftijd toch wel flink omlaag hoor. Ik was met mijn 40 jaar veruit de jongste, en de jongste daarna was denk ik ergens in de 60. Dat is toch wel een bijzondere ervaring hoor, die neemt niemand me meer af. Was het maar zo’n feest 😉

En verder was de controle gelukkig weer goed. Mijn bloedwaardes zijn helemaal prima, ik word alleen maar zwaarder in plaats van dat ik afval (wat ze leuk vinden daar, maar daar moet ik zelf natuurlijk wel op letten.. ik wil echt niet de eerste persoon worden die als een vadsige zeekoe uit zijn chemotraject komt zeg), en voor de rest is er eigenlijk niks aan te merken op hoe ik hier doorheen ga. Vooral zo doorgaan dus.

Wel werd ik vanmorgen nog even verrast doordat ik toch niet meteen die PICC-lijn kon gebruiken om bloed af te nemen, dat ging toch gewoon als vanouds via een prikje. Kennelijk moest je daar een afspraak voor hebben en die had ik niet. Die heb ik nu wel voor de volgende kuur over drie weken, maar als nu blijkt dat dat toch een gedoetje is schuif ik de volgende keren wel weer gewoon aan voor de normale prik hoor. Dat stelt natuurlijk helemaal niets voor, en als dat een stuk sneller is dan die lijn vind ik dat ook wel best. We zien wel!

O ja, en na afloop mocht ik natuurlijk weer langs de ziekenhuisapotheek om mijn tas vol nieuwe pillen en een complete onderhoudsdoos voor de thuiszorg op te halen. Die doos zit vol met spannende naalden, spuitjes, doekjes en weet ik veel wat, allemaal om die PICC-lijn schoon te maken elke week. Want een gedoetje is dat wel hoor. Ik heb nu zo’n mouwtje om mijn arm, en die kriebelt nogal wat.

En tijdens het douchen is het helemaal even flink wennen. Dan moet ik er allemaal vershoudfolie omheen wikkelen, en helaas is vershoudfolie nou nét 1 van de dingen die ik na 40 jaar nog steeds niet kan. Sinds ik daar een paar jaar geleden deze post over schreef heb ik nog steeds geen goede cursus vershoudfolie gevonden, en dat bijt me nu wel in de vingers hoor… maar ja. Er zijn ergere dingen.

Dus dat allemaal! Morgen eerst even de kinderen naar school brengen, en daarna gaan deze keer mijn fijne ouders mee naar het ziekenhuis. En een leuk feitje: morgen rond deze tijd heb ik alweer de helft van mijn infusen binnen! Dat is toch wel een leuke mijlpaal. Kom maar op!

Heel veel groetjes allemaal,

Rein