Als ik in één woord zou moeten zeggen hoe ik mij voel, dan is dat “blegh”. Het betekent niets, het is leeg en waardeloos, maar het is een prachtige bewoording van een algeheel gevoel van totale belabberdheid dat momenteel bij mij overheerst. En dat heeft er natuurlijk alles mee te maken dat ik gisteren weer lekker verwend werd met 2,5 uur chemo infuus. Het was weer een heerlijke beleving voor de vijfde keer in die stoel, en nadat ik alles weer letterlijk en figuurlijk in mij had opgenomen, stond ik weer tollend op mijn voeten uit die stoel op om door mijn lieve Floor naar huis te worden gebracht. Dit keer gingen we wel met opgeheven hoofd in polonaise de dagbehandeling af (ik moest me maar goed aan haar vasthouden, dus dat doe ik dan natuurlijk ook maar in stijl), maar het opgeheven hoofd voelde zich op zijn zachtst gezegd niet best.

Eenmaal thuisgekomen zou je denken dat je gewoon lekker de hele dag kan gaan slapen om bij te komen, maar ik voel me tegenwoordig op die infuusdagen gewoon zo gaar dat ik niet eens meer in slaap kan vallen van de malaise. Hoe je ook ligt, alles in je lijf begint om de beurt te tintelen, klagen en/of schiet in de kramp. En daarbij wordt ook die door pillen onderdrukte misselijkheid elke keer wat erger. En daar heb ik vandaag nog steeds wel last van. Het is er vooralsnog niet uitgekomen gelukkig, maar vanmorgen scheelde het even niet veel. Ik heb nu maar stiekem een extra pilletje tegen die misselijkheid genomen, maar het blijft een naar gevoel dat zo de hele dag blijft zeuren. Tel daarbij op dat ik ook nog steeds de hele tijd het gevoel heb dat iemand een schorsige tak uit het bos in mijn slokdarm vastgestoken heeft, en je begrijpt vast dat ik me wel eens beter gevoeld heb dan vandaag de dag.

Maar ja, ik weet inmiddels gelukkig wel dat het voorbij gaat en veel erger dan dit zal het waarschijnlijk niet meer gaan worden. Ik hoef dit hierna als het goed is immers nog maar 1 keer te doorstaan, en dan zit die chemo er eindelijk op. Ik wacht het allemaal rustig af en heb mijn verwachtingen voor vermaak tot een minimum bijgesteld, dan kan het alleen maar meevallen. Het zijn gewoon weer die prachtige belabberdagen die er nou eenmaal bijhoren. Maar man, wat zal ik blij zijn als die eindelijk eens goed en wel achter de rug zijn zeg!

Nog even geduld, er zit toch niets anders op…