Een nacht ingesneeuwd met 2 kleine kinderen bij -10 zonder stroom of verwarming. Is het wat?

Mijn god, wat een avontuur! Wat een heerlijk weekendje weg met mijn 2 zoontjes van 6 en 1,5 zou moeten worden, eindigde in een live action roleplaying game van 3 verkleumde sneeuwpoppetjes in het donker. Ik zat namelijk in het goddelijke vakantiehuisje van mijn ouders in Krachtighuizen, maar door een brand in een stroomhuisje zat het complete park plotseling zonder stroom. En dat terwijl er 20 centimeter sneeuw lag en het de koudste nacht in jaren zou worden!

Op zich zou dat geen heel groot probleem zijn, ware het niet dat de stroom in dat huisje ook de verwarming aanstuurde. En dan wordt het ineens verdomd snel koud. Heel erg koud…

Voor volwassen mensen of kinderen van 6 is dat niet zo héél erg (onwijs oncomfortabel wel, maar met veel kleren en dekens wel te fixen), maar hoe leg je dit uit aan een kindje van 1,5 dat zijn eigen hand nog niet eens begrijpt? Dat gaat niet, die gaat gewoon de hele tijd janken.

En dus had ik een hele koude, enerverende nacht. Zeker omdat er vlak voordat we gingen slapen nog mensen met zaklampen aan de deur stonden om ons nog eens extra te adviseren dat ook de brandweer het ermee eens was dat we beter zo snel mogelijk naar huis konden gaan. Zelfs in een code rood sneeuwstorm en een avondklok vanwege een pandemie. Dus wat doe ik? Ik blijf.

En dat was best spannend. Al snel daalde de temperatuur in het huisje en toen we na een korte, onrustige, maar ook wel gezellig knusse nacht opstonden, was de temperatuur in het huisje niet hoger dan 6 graden. Sodeknetters! Snel zet je dan alle kaarsen aan die je kunt vinden, maar warmer dan 13 graden is het uit alle macht niet geworden.

God zij dank stonden daar tegen de middag als in een soort reddingsmissie mijn ouders voor de deur, zodat ze mij op zijn minst konden helpen om de spullen in de auto te krijgen. Want iedereen met kinderen zal zich kunnen voorstellen dat dit niet simpelweg een weekendtasje is dat je even simpel over je schouder gooit. Dit is een complete volksverhuizing in een enkele stationwagon, tijdens een soort sneeuwstorm. Dat wil je niet met een huilend kind over je arm dat je nog niet alleen kunt laten. En daarom ben ik mijn ouders zelden zo dankbaar geweest als vandaag.

En dan begint die verschrikkelijke terugweg door de sneeuw, over spekgladde wegen waar ik de hele weg met zenuwen in mijn keel overheen heb lopen vloeken. Met als kersje op de taart: het ongelofelijk debiele, ongestrooide wegennet van Haarlem. Met een auto in de slip ben ik wonder boven wonder zonder blikschade (of erger) de parkeergarage ingegleden, om daar half huilend op het stuur een einde van een nachtmerrie te aanbidden. Man, wat een heerlijk weekendje weg zo!

Maar ja, gelukkig wel met twee dotjes van kinderen, die ondanks alle ongemakken wel gewoon de hele tijd vrolijk en blij zijn gebleven. Dat had nog wel een stuk erger kunnen zijn!

Voor mij is deze zin de laatste actie van deze vermoeiende dag. Ik ga slapen in een kamer met verwarming, terwijl het buiten net zo koud is als in een klein vakantiehuisje in Putten. En laten daar vannacht nou net mijn ouders blijven slapen…

Wat een helden! Ik hou van jullie.

You May Also Like

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *