Goedemorgen lieve mensen! Ik zie dat de laatste serieuze update alweer een tijdje terug was, dus hoog tijd om jullie weer even bij te kletsen. De afgelopen week stond namelijk redelijk in het teken van herstel. Allereerst had ik dinsdag weer een gesprekje met de arbo-arts op Schiphol. Dat was weer helemaal prima hoor, alleen werd ik toch wel weer even overrompeld door emoties toen ik daar rondliep. Zo gek hoe dat gaat. Er lijkt voor je gevoel helemaal niets aan de hand, maar uit het niets kan er dan een soort opgeblazen golf van ontlading over je heen komen die je ineens overmant of zo. Het is moeilijk uit te leggen hoe dat voelt, maar daar zit nog wel iets hoor. Ik was in elk geval weer blij met die doos tissues die daar standaard op het bureau stond.

En om wat meer grip te krijgen op die emoties, had ik gisteren ook een eerste gesprek met een medisch psycholoog in het ziekenhuis. En dat vond ik eigenlijk wel echt heel erg fijn. Floor was deze keer ook mee, en dan niet om mijn handje vast te houden hoor, maar omdat we natuurlijk samen in dit woelige schuitje hebben gezeten (en zitten) en dat haar ook zeker niet in de koude kleren is blijven zitten. Dus het was erg fijn dat we dit samen konden doen, en voor mij was het ook nog eens een primeur bij de psycholoog. Daar was ik nooit eerder geweest, dus ik heb weer een mijlpaal afgetikt. Bam!

Die psycholoog is een hele goeie gast en het is natuurlijk extra fijn dat hij daar op de afdeling oncologie zit. Hij krijgt dus de hele tijd mensen met een verhaal over kanker over de vloer, en dat maakt het een stuk herkenbaarder. Nu zal ik geen complete samenvatting van het gesprek gaan uitschrijven hoor, maar in hoofdlijnen is me vooral bijgebleven dat het ar allemaal ook wel gewoon bij hoort waar we nu doorheen gaan. Vanaf die dag dat ik die diagnose kreeg stonden we in een soort “fight or flight” modus, en dan is het allemaal simpel wat je moet doen: gaan met die banaan! Maar als dat eerste gevaar zoals nu is gaan liggen, dan komt die lading stress en realisatie alsnog over je heen. En dat ontregelt de boel gewoon helemaal. Zo kan ik bijvoorbeeld niet eens meer normaal naar een voetbalwedstrijd kijken tegenwoordig…

De psycholoog maakte een mooie vergelijking met dat we eerst een half jaar voor een beer gevlucht zijn, en nu eindelijk op een open plek in het bos aan het uithijgen zijn. Relaxed dat we nog leven, maar die angst is er nog steeds. En op een gegeven moment zal ik toch ooit dat bos weer in moeten gaan, en dat is gewoon heel spannend. Het liefste blijf ik lekker in mijn veilige grot, maar ja, daar kan je ook niet altijd blijven zitten. En dus klopt het hart nog steeds in mijn keel van die achtervolging, en dat zorgt voor een flink ontregeld stress-systeem. Dan kan je er gewoon niet zoveel bij hebben, en dat merk je in alles. Bij Floor uit zich dat op een andere manier dan bij mij (ik kan dan bijvoorbeeld heel somber, treurig en onverschillig worden, en dat nare gevoel kan dan rustig een halve dag aanhouden). Bij Floor heeft het veel meer een fysieke reactie. Maar we vonden het heel interessant om ons te realiseren dat we in essentie dus eigenlijk hetzelfde ‘probleem’ hebben, alleen met andere symptomen. Klopt het toch weer wat ze zeggen: “kanker heb je samen”.

Die beste man gaat me nu helpen om hier wat meer grip op te krijgen, en om zo dat stress-systeem weer wat meer onder controle te krijgen. En dat lijkt me natuurlijk heel erg fijn. Dan kan ik alles weer wat beter hebben lijkt me, dus kom maar door. En zo word ik beetje bij beetje weer de oude, hopelijk.

En misschien word ik na dit alles zelfs wel beter dan ooit! Dan is die beer uiteindelijk toch niet voor niets geweest. Laten we dat hopen.