Desperate times ask for desperate measures… een waarheid als een koe die zeker ook geldt als je gek wordt van je neuropathie-poten. Want helaas heb ik daar in de nasleep van al die chemokuren nog steeds best wel veel last van. Niet op dezelfde manier als eerst, maar helaas wel volcontinu… en dat is best irritant.

Voorheen schoot de neuropathie er namelijk vooral hard in als ik koude dingen aanraakte, maar nu voel ik continu een soort zeurend/slapend/tintelend/dood gevoel in mijn vingers en voeten. Zoals ik het me voorstel kregen al die zenuwen tijdens de chemo telkens enorm op hun donder, en nu voel ik de schade die dat allemaal heeft aangericht. Het werd langzaam steeds erger, en ik kan nog steeds niet echt zeggen of het minder wordt. Nu hoop ik natuurlijk enorm dat die arme zenuwtjes überhaupt nog wel kunnen herstellen van die knokpartij, maar dat is helaas nog maar afwachten. Je schijnt er niets aan te kunnen doen, en soms gaat het over, soms niet… Dus! Fingers crossed maar weer. Zoals ik dat zo vaak heb gezegd het afgelopen jaar. Net als “we gaan het meemaken”. Lalala.

Maar goed, door naar het bizarre onderwerp van dit verhaal: een voetmasker! Haha, dat bestaat dus serieus echt. Ik had het zelf niet kunnen verzinnen, maar een andere briljante ziel dus kennelijk wel. Ik hoefde nog net niet mijn harige grote teen door een plakje komkommer te steken, maar voor de rest is het net zo maf als de variant voor op een gezicht. Floor kwam hiermee terug van de Hema, samen met een soort schuurapparaat, zodat we die belabberde poten eens onder handen (voeten?) konden nemen. En daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Niet omdat ik daar nou bijzonder naar uitkeek hoor, maar baat het niet, dan schaadt het niet. Alles om van dat gare gevoel af te komen.

Nu voelde ik me tijdens de behandeling best wel verwend hoor, al kan ik me niet zo goed voorstellen dat er ook mensen zijn die hier specifiek voor willen betalen. En het is gewoon een vreemde ervaring als er iemand aan je voeten zit te friemelen. Ikzelf schiet daar in elk geval telkens weer van in de lach. Maar ja, de boel was na afloop wel lekker fris en glad. Dat dan weer wel.

Helaas deed het alleen verder niets tegen die tintels (dat was ook niet te verwachten hoor), en dus doe ik tegenwoordig ook maar sokken aan tijdens het slapen. Dat lijkt een klein beetje te helpen, voor de prijs van wat extra dromen en een matig gevoel. Maar ja, je kan niet alles hebben.

En zo werd er weer een magisch avontuur van Rein Onlein gedeeld met de wondere wereld van het internet. Haha, de techniek staat voor niets. En waar gebruik ik dat voor? Bloggen over mijn zotte voetmasker. Excellent 🙂