Na slechts 2 maanden heb ik vandaag alweer gedag gezegd op mijn superlollige seniorensportschooltje. Niet omdat ik het niet naar mijn zin had hoor, integendeel, maar juist omdat ik nu bij een oncologisch fysiotherapeut hier in de buurt kan gaan sporten, en dat is natuurlijk net wel een tandje beter in mijn geval.

De sportschool waar ik zat was de afgelopen 2 maanden wel precies wat ik nodig had hoor: lekker makkelijk een beetje aan je spiermassa werken op een kort circuitje van die apparaten die zich automatisch op jouw lijf afstemmen. Je hoeft vooral niet na te denken, niemand kijkt naar je en binnen drie kwartier sta je alweer buiten. En die laagdrempeligheid merk je ook in het publiek. Ik betwijfel serieus of ik ooit iemand gezien heb die jonger was dan ik, en ik heb nog nooit zoveel seniorenmaatjes gehad als nu. Ik zal ze nog gaan missen 🙂

In plaats hiervan ga ik nu twee keer per week een uurtje sporten onder toezicht van een fysio die gespecialiseerd is in herstel na kanker. Dat is een prima gast die gelukkig ook een tandje verder kijkt en vraagt dan die apparaten. Hij is bekend met neuropathie en helpt me ook met advies om die vermoeidheid wat beter aan te pakken. En voor een paar tientjes in de maand ben ik ook nog eens stukken goedkoper uit dan bij mijn huidige marketing circuit. Dus al met al een mooie upgrade, dacht ik zo.

Maar wat ik gek genoeg volgens mij nog wel het fijnste vind van dit alles, is dat ze in die nieuwe sportruimte helemaal geen muziek draaien! Geen debiele 528 house met lomp vervormde voice over zangertjes. Heerlijk! In die zin komt de senior in mijzelf helemaal aan zijn trekken daar hoor.

Vroeger was alles beter!

PS. en dit moment zal ik trouwens ook nooit vergeten, dat iemand gewoon zijn wandelstok in de kleedkamer was vergeten:

Dan weet je het wel!