Man, wat gaat de tijd toch snel… althans, als je gewoon lekker aan het ontspannen bent. Als je aan het wachten bent tot je kanker weg is gaat de tijd juist weer heeeeeel langzaam, maar ja. Zo gaan die dingen.

Ik ben dus weer terug van mijn laatste weekendje relaxen in het huisje van mijn ouders, voordat dinsdag die 18 weken chemo van start gaan. Ik hoop dat ik snel weer een keer terug kan naar dat huisje, maar dat hangt er maar helemaal vanaf hoe ik er straks aan toe zal zijn. En of ik überhaupt nog kan autorijden. Ik merk nu al dat ik best moe achter het stuur zit, zelfs na een weekend relaxen… en dat zal er straks echt niet beter op worden. Weer een van die onzekere dingetjes.

Morgen ga ik nog even een paar laatste dingen doen en dan is het zover! Het ALV belt wel nog even om te peilen hoe het met me gaat qua bestraling (=goed), dus wat dat betreft niks spannends. Morgen is de laatste ‘normale’ dag, en dinsdag begint het feest pas echt. Daar ben ik nu gek genoeg wel blij om. Spannend is het wel, maar ik ben nu zó benieuwd naar wat er komen gaat dat ik het gewoon wil weten ook. Maar ik ben wel zenuwachtig. Waarschijnlijk voel ik me nu precies zoals Willem toen ie laatst zijn beugel kreeg. En met hem gaat het nu ook goed, dus zo is hij ineens mijn kleine grote voorbeeld geworden. Mooie gast.

Nou ja, verder weinig tot geen nieuws, dus dat was ‘m alweer voor vandaag. Tot morgen, dan zal ik wellicht alleen nog maar zenuwachtiger zijn in mijn update. Wat een tijden zeg! Het is echt veel leuker om geen kanker te hebben, dat je dat maar weet… 😉

Groetjes!