Hoppa! Zojuist heb ik voor de vierhonderdachtenveertigste keer zo’n flinke roze jetser naar binnengewerkt, en met die chemopil luid ik alweer mijn vierde rustweek in van dit hele traject. Dat schiet toch best een beetje op zo. Gelukkig maar, en heel langzaam maar zeker komt zo ook het einde van de chemo in zicht. Dat lijkt me fijn, maar gek genoeg ook wel een beetje spannend. Want hoe gaat het leven er dan weer uitzien voor mij?
De eerstvolgende mijlpaal wordt dan natuurlijk de operatie die eraan zit te komen. Als kers op de taart gaan ze dan het stuk van mijn darm wegknippen waar die stomme kanker in zit. Weg met die Harm! Maar hoe ga ik daarvan herstellen? Dat wordt nog wel even spannend. En in de aanloop daarnaartoe kreeg ik gisteren ook een uitnodiging om een nieuwe MRI scan in te plannen. Die staat nu op 8 april. Dan ben ik natuurlijk ook wel heel benieuwd wat daar dan op te zien is.
Nu ik erover nadenk… dat lijkt me eigenlijk ook wel spannend. Sinds oktober is er namelijk niet meer in mijn lijf gekeken, maar er is in de tussentijd natuurlijk wel het nodige gebeurd. Maar was dat wel allemaal goed, en is die kanker er niet lekker doorheen aan het muiten geslagen? Daar ga ik maar niet te veel over fantaseren. We zien het wel, daar is toch niets aan te veranderen.
En een andere mijlpaal waar ik wel naar uitkijk is het moment direct na het laatste infuus op 12 maart. Vanaf dat moment is mijn PowerPICC Solo 2 met bliksems namelijk niet meer nodig, en als de laatste druppels van het infuus erin zitten halen ze als het goed is ook meteen dat permanente slangetje uit mijn arm. Dat zal toch ook vast een bevrijdend gevoel gaan geven. Dan kan ik tenminste weer normaal douchen, zonder mijn arm eerst moeilijk door zo’n gare plastic hoes te wurmen. Dan hoef ik niet meer voorzichtig te doen met die arm, en dan hoeft de thuiszorg ook niet meer elke week langs te komen om hem schoon te spoelen. Dat doen ze heel erg goed hoor en het zijn absoluut fijne mensen, maar het lijkt me heerlijk als dat gedoetje allemaal niet meer nodig is. Dat is dan toch weer een mooie stap richting normaal.
Maar goed, zo ver is het nog niet. Eerst even een lekker weekje rust, waarbij ik in het weekend ook nog eens heerlijk in alle rust (alleen) in het tuinhuisje van mijn ouders ga logeren. Lekker even van de stilte, de bomen en mijn suffe hobby’s genieten. En gelijk na dat weekend begin ik dan aan wat naar verwachting de moeilijkste week van het hele chemotraject gaat worden. Elk herstel van zo’n infuus valt tot nu toe weer wat zwaarder dan de vorige keer, en die week is dan de op één na laatste keer. Dat betekent dat ik wel de alle gaarheid heb, maar niet de high dat het erop zit die ik bij de allerlaatste keer waarschijnlijk wel zal hebben. Dat zal wel even doorbijten worden.
En dus ik bereid me nu rustig voor op een pittige week na het weekend, maar ook die komen we vast wel weer door. Zeker als ik even lekker op kan laden voor die tijd. Dus dat gaan we doen! Voor jullie allemaal het allerbeste, en tot de volgende update.
Liefs,
Chemo-Rein de Eerste
