Deze trein dendert vrolijk verder hoor! Terwijl ik nog maar net bekomen ben van die coloscopie van afgelopen maandag, mocht ik vandaag alweer door naar het ziekenhuis voor een fraaie CT scan en een MRI. Nu zijn die onderzoeken op zich niet zo heel erg hoor, maar ik merk dat de vermoeidheid van alle spanning vooral wel wat begint in te slaan op dit moment. Man, wat is dit toch een stomme tijd!

Maar goed, qua onderzoeken ben ik inmiddels wel al een beetje een ouwe rot in het vak. Ik heb mijn medische statistiekjes van het afgelopen jaar er weer eens bij gepakt, en daarin zag ik dat dit alweer mijn derde CT scan was, en maar liefst de vijfde keer dat ik die MRI-tunnel in mocht schuiven. Hoezo ervaren! En toch went het ergens nooit. Bij de CT is het vooral die contrastvloeistof die je door een infuus ingespoten krijgt, waarna je lijf helemaal warm wordt en het voelt alsof je in je broek aan het zeiken bent. Excellent!

En die MRI is natuurlijk nog steeds alsof ze het hele Amsterdam Dance Event voor je in een kleine tunnel van 1 vierkante meter hebben gestopt. En maar stil liggen de hele tijd… waar ik deze keer last van had was dat ik me ineens zorgen maakte of ik niet toch naar de WC moest. Maar hoe langer je daaraan denkt, hoe irritanter dat natuurlijk wordt. Niet zo handig. Maar gelukkig dommelde ik wel een paar keer bijna in slaap, en dan vliegt dat half uurtje toch wel snel voorbij. Al was ik deze keer na afloop wel wat gaarder dan de vorige keren. Voor een groot deel is dat die buscopan die ze inspuiten om je darmen plat te leggen (daar word je wazig van), maar het was volgens mij ook wel wat vermoeidheid die ontladen werd. Terwijl ik dit schrijf (in de avond) ben ik nog steeds redelijk gaar. Het is toch ook niet niks allemaal hoor, dat stomme circus…

En nu is de spanning weer in alle hevigheid losgebarsten. Gisteren was het even kalm na het grote succes van de uitslag van maandag, maar nu rest ons weer niets anders dan wachten, wachten, wachten. Maandag om 8.50 gaan we het horen, en heel misschien verschijnt er voor die tijd nog een cryptisch berichtje met de uitslag in mijn ziekenhuis-app. Maar de angst is er wel degelijk.

En om die angst een beetje een beeld te geven: kennen jullie de film The Lord of the Rings? (vast wel). Daarin is een epische scene met de tovenaar Gandalf op een brug, waarin ie “You shall not pass!!!!” tegen een enorme brandende onverlaat roept. Die doerak is een Balrog, en die zie ik in mijn leven een beetje voor me als die klote Harm. Volmaakt tevreden tovert Gandalf meneer Balrog de afgrond in, maar vlak nadat ie zich omdraait om een vreugdesprongetje te doen, slingert er net nog een brandende zweep om zijn enkel om hem tegen alle verwachtingen in alsnog helemaal aan gort te helpen. En dàt moment, dat is nou exact waar ik op dit moment zo bang voor ben. Alles lijkt prima, de overwinning lijkt binnen, maar het zal toch niet waar zijn?!

Het kwartje kan alle kanten opvallen, en ik kan er echt helemaal niets aan doen. Wie gaat deze ronde winnen? Wordt het Gandalf of toch de Balrog? Wordt het Rein, of toch de Harm?

Alleen de tijd kan het ons leren.

Stay tuned!