Vandaag is het oudjaarsdag, en daarmee ga ik een van de bizarste jaren uit mijn 40-jarige leventje afsluiten. Qua mijlpalen kan ik wel zeggen dat 2023 in hetzelfde rijtje staat als bijvoorbeeld mijn geboorte, huwelijk of de geboorte van mijn kinderen. Of de dag dat ik voor het eerst een vaatwasser in huis kreeg. De ontdekking van die ellendeldarmkanker zette mijn leven flink op zijn kop, maar inmiddels is het stof weer wat gedaald en doet dit hele avontuur mij zo’n beetje denken aan de volgende metafoor.
Want aanvankelijk verliep 2023 op rolletjes. Ik had het prima naar mijn zin (beetje moe misschien), zowel thuis als op het werk. Sterker nog: op mijn werk was ik toe aan een nieuwe uitdaging, zoals ze dat zo mooi noemen, en daar was ik heerlijk naartoe aan het leven: per 1 november zou ik beginnen op mijn volgende functie. Mijn leventje was alsof je gewoon lekker in sneltreinvaart vooruit hobbelt, maar dan in een vliegtuig omdat ik nou eenmaal op een vliegveld werk. Maar toen kwam ineens 2 oktober en toen viel ik plotseling genadeloos uit dat fijne vliegtuig. Zomaar, uit het niets. Holy crap!
En als je uit een vliegtuig valt, sla je doodsangsten uit. Je ziet die grond op je afkomen en weet dat dit het einde is. En dat is gewoon verschrikkelijk. Daar ben ik helemaal niet klaar voor.. en hoe dan, ik zat toch zo lekker in dat vliegtuig? En zo val je een maandje in angstzweet en ontkenning naar beneden, maar toen ging er gelukkig toch een parachute open. We gaan voor genezing, en daar kon ik gelukkig al vrij snel aan beginnen.
In november werd ik bestraald en inmiddels heb ik alweer 5 weken chemotherapie achter de rug. Maar het hele traject duurt wel laaaaanngggg: 18 weken chemo in totaal. En mentaal voelt dat dus alsof ik tergend langzaam aan een parachute terug naar de aarde val. Terwijl ik daar hang doen die touwtjes van de parachute wel pijn aan mijn vingers en schiet ik continu in de kramp, maar die kwaaltjes vallen allemaal in het niets bij het alternatief: keihard zonder parachute te pletter vallen op de grond. En dus ben ik die kwaaltjes dankbaar. Leuk is anders, maar anders is nog veel minder leuk!
En dag voor dag komt die grond dichterbij. Dat duurt nu nog maar minder dan 100 dagen. Sterker nog, ik ben vandaag zo goed als op 1 derde deel van mijn behandeling. Dat schiet best wel op. En terwijl ik langzaam terug naar de aarde zweef probeer ik maar van het uitzicht en de stilte te genieten. Want zoiets maak je hopelijk maar één keer in je leven mee. Ik zit in een unieke ervaring, waar je dan ook maar beter het beste van kunt maken. En dat gaat me meestal heel goed af, gelukkig!
Wel ben ik nog een beetje bang voor de landing zometeen, en die spanning zal nog wel toenemen naarmate de aarde dichterbij komt. Want die landing wordt een spannende operatie waar ik misschien nog wel blijvende schade aan kan oplopen. Maar ja, ook daar geldt weer dat het nog altijd vele malen beter is dan het alternatief: genadeloos te pletter vallen. Dus kom maar door aub!
En als ik dan eenmaal geland ben, dan zal het vast wel even wennen zijn om weer op te staan en weg te lopen alsof er niets gebeurd is. Door met je leventje. Hoe zal dat zijn? Vast flink gehavend, maar hopelijk in goede gezondheid, nog een hele lange toekomst tegemoet.
Maar dat is voor later zorg. Dat zien we in 2024 allemaal wel. Maar voor nu, eerst even oud en nieuw vieren met het gezinnetje. En wil je weten wat dit jaar mijn nieuwe goede voornemen is? Heel simpel:
“En hij leefde nog lang en gelukkig”
Fijne jaarwisseling allemaal! Maak er alsjeblieft een fantastisch en gezond 2024 van.
Ik hou van jullie ?
