De afgelopen tijd zat ik best lekker in de wedstrijd, maar vandaag was/is helaas even een wat mindere dag. Ik ben het namelijk gewoon echt effe helemaal zat. Maar helaas, je kan die kanker niet even een uurtje naast je neer leggen of zo. Het ligt gewoon al een paar weken als een nare deken over elke seconde van iedere dag, en na een tijdje voelt dat gewoon stom en zwaar. En vroeg of laat merk je dat in je humeur. Blegh.

Daarbij zal het ook vast niet helpen dat de kinderen steeds aan het jengelen zijn, ik naar een overvolle IKEA ging en ik as we speak een griepprik en een coronaprik onder de leden heb. Door die hele gaarheid ben ik de hele dag moe en sacherijnig. Nou ja, nog een paar uurtjes en dan gelijk met kinderbedtijd naar bed. Op een gloednieuw kussen van de IKEA… dat dan weer wel.

Oe, en nog een dingetje schiet me net te binnen. Vandaag is ook de eerste dag in tijden dat ik ook helemaal niets aan medische bezoekjes te doen heb. Misschien knaagt dat ook wel onbewust aan mijn humeur. Het voelt gewoon niet lekker om niets te doen, terwijl je het liefst zo snel mogelijk die kanker in je lijf te grazen neemt. Dat kan me niet snel genoeg gaan, dus daar zal ik ook wel wat depri van zijn geworden vandaag. Morgen gelukkig weer verder! Nooit gedacht dat ziekenhuisbezoekjes ook in zekere zin verslavend zouden kunnen werken zeg.

Wel een lichtpuntje: gisteren heb ik heerlijk met mijn oude studievrienden van sociologie bij zitten kletsen in Amsterdam. Ik heb het uit zelfbescherming bij lange na niet zo laat gemaakt als ik onder normale omstandigheden zou hebben gedaan, maar het voelde wel even als vanouds gezellig en fijn om ze weer te zien. Dank jullie wel gasten! Ik verheug me nu al op de volgende keer.