Hallo lieve vrienden, familie, collega’s, kennissen en wildvreemden! Welkom (terug?) op Wateengast.nl! Voor de mensen die deze site niet kennen: tot ongeveer een jaar geleden maakte ik er een sport van om hier bijna 4 jaar lang elke dag (!) een melig stukje onzin op te plaatsen. Gewoon omdat dat leuk is en omdat dat je geest scherp houdt. In totaal schreef ik hier meer dan 1500 melige stukjes en bundelde ik de lolligste posts in 4 epische boekjes, totdat het op een gegeven moment wel welletjes was en ik ermee stopte. Maar vandaag heb ik besloten om deze mooie site weer af te stoffen. Niet voor de lol, maar helaas voor serieuzere zaken. Ik ben namelijk plotseling ziek geworden. Sterker nog: ik heb dus gewoon kanker, en dat is best wel stom.
Wat er gebeurd was is dit: nog geen twee weken terug (op 2 oktober) ging ik voor een kijkonderzoek naar het ziekenhuis. De aanleiding was dat ik twee keer een paar dagen twijfelde over mijn stoelgang en er in de geschiedenis wel vaker darmkanker in de familie is voorgekomen. Na een geruststellend bezoek aan de huisarts heb ik het nog een paar maanden aangekeken, maar uiteindelijk had ik toch de knoop doorgehakt om uit voorzorg toch maar dat spannende onderzoekje te gaan doen. Leuk is anders, maar dan kon ik darmkanker in elk geval uitsluiten. Althans, dat was het idee. Het liep allemaal even flink anders.
Dat kijkonderzoek zelf viel gelukkig echt 100% mee (en kan ik iedereen aanraden! Bij twijfel: just do it), maar in mijn hoofd was ik zo erg bezig met het ongemak van dat onderzoek dat ik er geen moment aan gedacht had dat er ook nog een uitslag achteraan zou komen. En zo werd ik onwijs overrompeld toen die arts ineens de volgende woorden in mijn gezicht slingerde: “meneer… u heeft darmkanker”. Wat!? En op dat moment werd ik dus plotseling vastgeklikt in een achtbaan. Hoe dan?!
De week daarna was echt een bizarre waas. Ik heb de woorden van die arts wel duizend keer afgespeeld in mijn hoofd. Die nacht en the day after ben je zowat de hele dag aan het janken, en tussen alles door moet je ineens allemaal praktische zaken regelen. Je moet je werk inlichten (hoe dan?!), je maakt je zorgen over je kinderen (hoe dan!?), je vrienden, je familie (hoe dan!?)… je moet het aan iedereen vertellen, maar bovenal: is dit waar? Ineens moet je zoiets bizars uitspreken of opschrijven, en dat is echt supermaf en onwerkelijk. En eng. Elke keer dat je zegt ‘ik heb kanker’ barst je weer in huilen uit. En dat is dus ook best onhandig in communicatie, heb ik gemerkt 😉 Gelukkig wordt het snel makkelijker, maar die eerste dagen zijn echt een ramp.
Maar goed, the day after ben ik in de avond naar mijn lieve ouders gegaan en heb ik daar geslapen, en dat deed me ontzettend goed. De eerste paniek ging wat liggen en heel langzaam konden we er wat praktischer tegenaan kijken. Er is nog geen man overboord, maar we moeten eerst gaan kijken hoe erg het is. Gelukkig gingen de onderzoeken daarna allemaal heel rap. In sneltreinvaart ging ik het ene na het andere ziekenhuis af voor bloedonderzoek, CT-scan en een MRI. En dan kan je ineens niks meer doen en begint het verschrikkelijke wachten op de uitslag. Hoe erg ben ik de sjaak?
Afgelopen woensdag (het is nu zondag) was het zover en mochten we naar dezelfde arts die ook mijn kijkonderzoek deed. We hadden een paar uur van tevoren al een medisch verslagje van de CT scan gezien in de app van het ziekenhuis, en daar konden we (dankzij de medische kennis van mijn lieve Floor) al voorzichtig uit opmaken dat het niet (te) ver uitgezaaid is, maar dat er wel verdachte lymfeklieren zijn. Dat zou wel riskant kunnen zijn, en dat werd allemaal bevestigd tijdens ons gesprekje bij de arts. Mijn kanker is nog wel te genezen lijkt het, maar het is helaas ook niet niks. Samengevat is het alarm level 3 van de 4. En ook die realisatie is weer ontzettend schrikken. We gaan nu richting een operatie en waarschijnlijk chemo/bestraling, maar in welke hoedanigheid precies weten we nog niet.
Vervolgens moet je daar weer aan wennen en dat is ook gewoon heel erg confronterend en naar. En ergens ben je ook weer heel erg opgelucht dat je in elk geval wel nog een kans krijgt om te vechten. Die realisatie kreeg ik toen ik wat doelloos op mijn gitaar zat te prutsen. Vreugde dat er nog licht is aan het einde van de tunnel, maar ook verdriet over wat er nog allemaal mis kan gaan in die tunnel. Wat een gare bende zeg. En tegelijkertijd wil ik nu ook gewoon keihard aan de slag met die behandeling. Wat het ook wordt, kom maar op! Die troep moet eruit en ik wil in de aanval. Wat dat betreft hoor ik morgen hopelijk meer, dan hebben we het eerste gesprek met de chirurg. Hopelijk kan die ook meer vertellen over hoe de behandeling eruit gaat zien en wat onze opties zijn. Weer een spannende dag dus.
En in de tussentijd dendert die achtbaan vrolijk verder. We hebben het woensdag ook aan onze kinderen gezegd (voor die tijd niet omdat je nog niet kunt zeggen of je dood gaat of nog kunt genezen, dat maakt natuurlijk wel uit voor de boodschap van je gesprek en je wilt zo min mogelijk valse hoop geven). Zoiets is natuurlijk ook echt onwerkelijk om te doen, maar de gastjes (Willem is 9 en Bas is 4) maken het gelukkig goed en spelen na de ergste schrik gewoon weer verder (soms wat labieler dan anders, maar dat is te verwachten). En intussen heb ik er echt een hele administratie aan om iedereen in te lichten en op de hoogte te houden. Dat is echt een dagtaak, en daar wil ik dus graag vanaf 😉
Lang kutverhaal kort: om die reden schrijf ik nu deze eerste update! (Naast het feit dat het gewoon heerlijk is om dingen van je af te schrijven). Ik ga dit bericht 1 keer op facebook plaatsen zodat iedereen die het ziet het weet. Daarna ga ik hier om de zoveel tijd een update plaatsen als er nieuws is en dan kan iedereen die daar interesse in heeft mijn wel en wee volgen op Wateengast.nl. En een bijkomend voordeel is dat ik daarmee ook weer een platform heb om zo nu en dan een flauwe grap op te zetten of twee. Want humor geeft de mens moed, dus dat kan ik wel gebruiken de komende tijd.
Wees dus van harte welkom om hier zo vaak te komen kijken als je wilt! Ik ga geen updates pushen op sociale media, maar dit is de centrale plek om te kijken of er nog nieuws is rond mijn gare ziekte. Reacties kan je mailen, whatsappen of plaatsen onder dit bericht (die gaan achter de schermen altijd eerst via mij dus zullen niet zomaar openbaar verschijnen, en ik denk dat ik dat ook gewoon niet zal doen. Dat is privé). Wees welkom!
En verder gaan we het meemaken. De eerstvolgende mijlpaal is dus morgen: duimen voor het behandelplan. En dan maar los. It is on!!
Dankjulliewel voor jullie luisterend oor (lezend oog?) en tot de volgende update!
Heel veel liefs,
Rein
