
Poe, dat was me het dagje weer! Gisteren mocht ik voor de vierde keer aan het infuus hangen, en ook dit keer viel het me weer wat zwaarder dan de vorige keren. Dat is toch wel een langzaam neerwaartse trend hoor. Na bijna 2 uur aan dat zakje te hangen was ik nog optimistisch tegen Floor aan het opscheppen dat het deze keer wel mee leek te vallen met bijwerkingen, maar niet lang daarna begon mijn schip snel te zinken en begon ik aan misschien wel mijn brakste dag tot nu toe. Dat was wel even slikken.
Het zijn vooral de eerste uurtjes na het infuus die zwaar zijn, dan ben je gewoon echt helemaal lamgeslagen, vies en gaar. Zo gaar dat je van de malaise niet eens echt meer kunt slapen, dus het enige dat je kunt doen is maar wachten tot de tijd voorbij gaat. Want die heelt alle wonden zeggen ze, dus ook een zak rotte chemo. Geduld is een schone zaak.
En naarmate de dag vorderde ging het wel langzaam weer wat beter, en toen ik in de avond weer nieuwe anti-misselijkheidspillen mocht slikken leefde ik zelfs zo op dat ik zowaar nog even op de bank met mijn gloednieuwe Playstation kon gaan spelen (het prachtige FFXVI voor de nerds onder ons, vet relaxed). Die pillen zijn dexamethason en geven eigenlijk je hele lijf een boost, dus daar fris je wel wat van op. Fijn om er zo toch eventjes een beetje uit te kunnen stappen.
En vandaag ga ik weer vrolijk verder met opkrabbelen. Helaas gaat tegelijkerheid de pech in mijn gezinnetje wel even door, want beide kinderen zijn vandaag thuis van school moeten blijven. Willem omdat ie maandag een bal tegen zijn hoofd kreeg waarna zijn beugel was losgeschoten, dus die moet nu naar de orthodontist voor onderhoud. En Bas omdat ie koorts en buikpijn heeft (en gisteren een bloedneus kreeg toen een ander kindje een schild tegen zijn hoofd ramde of zo). Dus die kan ook maar even bijtanken vandaag, maar die leeft wel goed op nadat ie 13 uur heeft geslapen.
En ik ga nu maar weer verder met mijn kuur. Toen ik gisteren weer met dat handje pillen voor me aan tafel zat moest ik wel wederom weer even slikken, letterlijk en figuurlijk. Het is gewoon stom om je weer zo rot te moeten voelen nadat je net weer opgekrabbeld was van de vorige kuur, en daarbij kreeg ik ze deze keer ook maar erg moeilijk weg. Deels omdat het door die bijwerkingen weer voelt alsof er continu een nootje vastzit in mijn keel bij het drinken, en deels door walging van de bijna 400 pillen die ik inmiddels al heb moeten slikken. Dat is toch ook maar een matige bende hoor, zo cumulatief.
En over bijwerkingen gesproken: die blijven me verrassen! Om de zoveel tijd wordt er weer een nieuwe kaart getrokken uit dat deck vol vage kwaaltjes. Zo heb ik de laatste tijd ook een licht verdoofde tong, en als ik mijn tanden poets krijg ik tegenwoordig soms een soort inwaartse kramp in mijn mond waarbij het voelt alsof mijn lippen door een stofzuiger mijn mond ingezogen worden. Yes, die had ik nog niet hoor, haha. Hoe verzin je het?
Nou ja, ik kom er wel weer bovenop, net als de vorige keren. Dat is toch wel weer een geruststellend idee, dat ik nu zo ongeveer weet wat me te wachten staat. Zo zal ik binnenkort ook wel weer een mentale offday krijgen waarbij mijn wenkbrauwen in de kramp schieten als ik even wil of moet gaan huilen, maar ja: dan denk ik gewoon aan het feit dat ik nu over de helft ben en de eindstreep dichterbij is dan de start. En dat is gewoon ronduit excellent! We komen er wel. Voorwaartsch met die kuur 🙂
Hele fijne dag allemaal, en tot snel!
Chemocheers,
Rein