Even wandelen

Goedemorgen allemaal! En om te beginnen: oeps. Ik bedenk me dat ik gisteren helemaal geen update heb geplaatst. Het schoot wel even door mijn hoofd, maar er gebeurde eigenlijk te weinig om meteen in de pen te duiken. Ik voelde (en voel) me fysiek nog altijd prima, dus dat is gewoon fijn. En verder was het een vrij standaard zondag: kinderen zo’n beetje de hele dag in pyjama en vooral rustig doorkabbelen. Alleen had ik aan het einde van de dag even een kleine mentale inzinking… niks ernstigs hoor, maar toch de ‘highlight’ van mijn dag als ik eraan terugdenk.

De trigger was het avondeten, wat met jonge kinderen regelmatig een flink gedoe is. We hebben nu sinds een paar weken ook nog eens Hello Fresh, en dan vraag je die kinderen om nieuwe dingen te proberen. En dat gaat niet altijd zonder mokken (lees: integendeel, 9 van de 10 keer gaat dat mét mokken). Dan sta je dus drie kwartier te kloten in die keuken om vervolgens nog voor de eerste hap al allemaal gehuil aan tafel te hebben. Dat was ik even goed zat, en gelukkig sprong Floor vervolgens in om het van me over te nemen en Bas naar bed te brengen, toen kon ik even een uurtje wandelen.

En als je dan gefrustreerd gaat wandelen duurt het even voor je er weer bovenop bent. Dan gaat je stemming allang niet meer om dat akkefietje met eten hoor, maar ik zat echt even goed vol van de zinloosheid van alles en iedereen. Ik was er echt even helemaal klaar mee. Misschien is dat ook iets dat kanker met je doet… je relativeert alles enorm, maar soms onbewust ook tegen het onverschillige aan. Als je jezelf toestaat om daarin af te zakken word je daar niet bepaald vrolijk van heb ik gemerkt. Dat is wel iets om voor te waken, want ik kan me ineens ook wel voorstellen hoe mensen vanuit een half jaar chemo in een depressie kunnen glijden zeg. Dus wederom note to self hier, beetje opletten dus 😉

Vandaag is alles gelukkig weer heerlijk kalm en vredig. Zojuist heb ik de kinderen naar school gebracht na een makkelijke ochtend, de jongens hadden wel zin in school. En nu zit ik in een heerlijk oorverdovende stilte in huis, dat is toch ook wel fijn eerlijk gezegd. Zo is de maandag van nu toch het tegenovergestelde van de maandag van “vroegah”. En dan vooral die van voor de coronatijd: toen we met z’n allen massaal op maandagochtend lekker chagrijnig de bus en auto instapten om tegelijkertijd om half 9 bij de koffieautomaat te gaan staan. Niks geen rust, gewoon meteen volle bak gaan met die baan. Doe mij dan toch dit maar hoor, al dan niet met lekker thuiswerken. Veel fijner toch.

Dus dat! Tot morgen bij de volgende update (ook al begin ik nu in te zien dat ze wel wat minder spannend worden naarmate ik minder ziekenhuisbezoekjes heb. Maar ja, we zien wel waar dit heengaat. Ik vind het nog steeds fijn om te typen dus daar ga ik gewoon vrolijk mee door, of iemand het nou leest of niet 🙂 )

Groetjes!

You May Also Like

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *