Mogeh! Vandaag een speciale live uitzending van deze update, rechtstreeks vanuit het ziekenhuis. Want zojuist heb ik weer wat bloed mogen afstaan om te checken of ik gewoon volgens plan kan starten aan mijn vierde kuur morgen. Dus nu zit ik even in een sfeervol ziekenhuisrestaurant te typen om de tijd te doden. Over een uurtje spreek ik mijn verpleegkundige van oncologie, en daarna mag ik weer vrolijk in de rij gaan staan bij de ziekenhuisapotheek. Naar verwachting zal dat wel het dieptepuntje van de dag worden (geen idee waarom, maar er gaat echt altijd iets mis).  Maar ja, als dat het ergste is hoor je mij verder absoluut niet klagen hoor!

En gelukkig heb ik verder ook weinig anders te doen dan van mijn laatste tintelvrije dagje genieten, dus dat zit wel snor. Ik moet straks alleen nog een kleine screencast opnemen waarin ik de code van mijn apps uitleg, omdat ik iemand heb leren kennen die heel misschien wat zou kunnen helpen als het nodig is. Dat zou wel heel chill zijn, aangezien de spelregels van Android en Apple om de haverklap veranderen en je dan weer allemaal aanpassingen moet doen aan je apps. En dat komt niet altijd even goed uit, zeker als je ziek bent… Dus als iemand daar soms bij kan helpen zou dat superfijn zijn! Nooit geschoten is altijd mis.

Verder heb ik gisteren voor het eerst in maanden ook weer lekker mijn fiets uit de berging gehaald. Met gezonde spanning sprong ik op mijn goedkope Decathlon rosje om te kijken hoe de elementen deze vadsige chemopatient onder handen zouden nemen. Maar gelukkig ging het over het algemeen heel goed, en ik vond het heerlijk om weer even vrij rond te kunnen fietsen. Ik had alleen de eerste 10 minuten van die gekke neuropathie prikkels in mijn pinken, maar na verloop van tijd trok dat weer weg en voelde ik me eigenlijk top. Dus dat wil ik wel vaker gaan doen, zeker als de chemo erop zit en ik straks zo fit mogelijk op de operatietafel moet gaan liggen.

En daarbij komt het op deze momenten toch erg fijn uit dat Haarlem zo dicht bij het strand ligt. Je bent in een mum van tijd in de duinen, en voor je het weet kan je de frisse zeelucht opsnuiven op het strand van Bloemendaal. Daarna ging ik nog even wat heuveltjes pakken in de duinen, en dat was precies genoeg uitdaging voor mijn conditie op dit moment. Al met al heb ik toch weer 20 kilometer gefietst (wat in wielrentermen niet veel meer is dan “net de straat uit”, maar toch). En mijn tempo was natuurlijk om te janken, maar ja… dat is te verwachten als je flink uit vorm en zo aerodynamisch als een koelkast bent:

Maar goed, mijn experiment was absoluut geslaagd: dit smaakt naar meer en ga ik zeker vaker doen! Alleen niet voordat ze me morgen weer goed aan gort helpen met chemokuurtje 4 van de zes. Ik kijk er niet naar uit, maar ik ben er klaar voor. Kom maar op!

Tot vlot!