Nou zeg, dat was even vreemd. Gisteren had ik weer een gesprek in het ziekenhuis met de chirurg die nu het “wait and see” traject zal gaan overzien. Dat betekent dat hij degene is die alle onderzoeken aan gaat vragen en met ons gaat bespreken, om te kijken of die Harm niet stiekem weer aan het groeien is. En hoewel ik zonder enige spanning naar dat gesprek ging, liep ik er wel wat verwilderd vandaan. Het is namelijk best een beetje een vreemde limbo waar we nu in zitten hier.

Want zoals jullie wellicht weten was er bij de laatste scans dus niets meer te zien van die tumor. Maar ben ik dan ook genezen? Nou, het vervelende is dat je dat pas over een paar jaar kunt zeggen. Tot die tijd moeten we maar duimen en afwachten. De boel kan zomaar weer onverklaarbaar gaan groeien, en als dat zo is zit ik dus plotseling ineens weer op het oude spoor. Ze gaan dan in principe niet klooien met kleine stukjes wegknippen of een nieuwe chemo of bestralen, maar dan nemen ze gewoon het zekere voor het onzekere en zetten ze alsnog zo snel mogelijk de operatie in. Geen half werk dus.

En dat maakt het ook gelijk een beetje een dubbel gevoel. Want ook al ben ik op dit moment ogenschijnlijk vrij van kanker, het zou zomaar kunnen dat ik over drie maanden alsnog onder het mes moet. Dus hoe goed kan je dan doen alsof het achter de rug is? Maar ja, dat zien we dan wel weer. Voor nu moet ik maar zo goed als het kan het advies van die chirurg opvolgen. “Ga maar lekker leven”, zei ie. Dus dat gaan we dan maar doen. Kop in het zand, maar wel met 1 oogje erboven. En dat is natuurlijk best wel vreemd.

Nou ja, we gaan het meemaken. Zoals altijd.