Wauw! Vanmorgen vond hier in huis ineens een mijlpaal plaats die ik toch niet ongemerkt voorbij wil laten gaan zeg. Sinds kort slapen mijn twee kinderen namelijk met z’n tweeën op de kamer, en dat heeft hier de nodige ups en downs. Het is heerlijk dat wij nu geen kindje meer op onze eigen kamer hebben slapen, maar als er ‘s nachts eentje begint te roepen zijn ze binnen de kortste keren allebei aan het schreeuwen. Dat was gisteren het geval toen onze jongste ziek was geworden, maar vandaag gebeurde er ineens iets anders bijzonders: de jongens stonden samen op en liepen rustig naar de woonkamer zonder eerst naast ons bed te stoppen. Wat briljant!

Echt, dit is voor het eerst dat dit gebeurt en ik moet zeggen dat ik hier al ruim 2,5 jaar naar uit aan het kijken ben. Hoe vet zou het zijn als ik straks ooit weer zelf kan bepalen hoe laat ik mijn bed uit ga? (tot op zekere hoogte natuurlijk…)

Ik heb er voor vandaag in elk geval maar enorm van genoten. Nu maar hopen dat het geen lucky shot was!