Hoi lieve mensen! Hierbij weer een late update, want ook deze keer is de vorige alweer bijna een week geleden. De reden dat ik even een tijdje wat minder schrijf is dat ik lekker vakantie aan het vieren ben. Soms met mijn gezinnetje en extended schoonfamilie in Frankrijk, soms alleen in een huisje in Putten, soms alleen met Floor terwijl we allemaal leuke musea bezoeken in Leiden, soms alleen met de jongens met spelletjes en Artis, maar altijd relaxed en gezellig. Superfijn!
Nu voel ik niet echt de behoefte om hier een heel dagboek van al mijn vakantiebezigheidjes te gaan publiceren. Ik kan me namelijk niet echt voorstellen dat er veel mensen zitten te wachten op een stukje waarin ik vertel dat ik naar de dierentuin geweest ben, daar een dier gezien heb, er een foto van gemaakt heb en een boterham heb gegeten (met foto). Mocht je dat soort dingen leuk vinden, dan zijn er meeeeeeer dan genoeg andere mensen die je beter zou kunnen volgen op instatokbook of hoe dat ook heet. Ik ben meer een “geen nieuws is goed nieuws”-schrijver en ga jullie niet ongevraagd lastig vallen met mijn dagelijkse activiteitjes. Maar nu ik erover nadenk. Vooruit, 1 keertje dan, om het af te leren:
“Vandaag stond ik op, na weer een redelijk matige nacht waarin ik weer met sokken aan moest slapen tegen de neuropathie terwijl het 57 graden celcius was. Toen kwam er een monteur onze ventilatie schoonmaken. Dat doen ze eens in de twee jaar, maar van hem hoorden we dat we tussentijds ook zelf best de ventilatieknoppen kunnen schoonmaken op zijn tijd. Je kunt kennelijk het hele ding uit het plafond trekken. Nooit geweten! Daarna ging ik nog snel even opruimen voordat onze schoonmaakster kwam. Wat een luxe blijft dat toch. En heel belangrijk: ik heb een boterham gegeten. Met pindakaas. Sterker nog: het waren twee sneetjes brood. Die heb ik eerst naast elkaar gelegd op een bordje. Dat paste maar net. Yolo. Vervolgens deed ik anderhalve stap naar rechts om met mijn linkerhand de keukenla open te trekken. Met mijn rechterhand pakte ik een mes. Niet te scherp natuurlijk, want dan kan je je nog gemeen bezeren als je niet uitkijkt (of je snijdt te snel door je brood heen wat je al helemaaaaal niet wilt). Ik gebruik voor mijn brood meestal een gewoon mes. Dat werkt het beste. Omdat al onze gewone messen nagenoeg hetzelfde zijn maakte het niet zoveel uit welke ik pakte, dus ik koos gewoon het mes dat het dichtstbij lag. Twee lagen even ver van elkaar, maar ik koos voor de rechter. Dat voelde gewoon beter. Toevalligerwijs pakte ik die ook met mijn rechterhand vast, want in mijn linkerhand hield ik nog steeds de la vast. Dat bleek echt superhandig te zijn, want zo kon ik meteen nadat ik het mes opgepakt had, de la weer dichtdoen. En toen begon het feest pas echt! Ik stak het mes in de pot pindakaas (uiteraard nadat ik de dop er eerst afgedraaid had want anders werkt het niet), en de klodder pindakaas die aan het mes bleef kleven smeerde ik vervolgens in een smerende beweging op het rechtersneetje brood dat voor mij op mijn bord lag. Na vijf keer smeren zat alles er wel zo’n beetje op. Het viel mij op dat er niet gelogen werd in de reclame van [plaats advertentie met affiliate link hier], want de pindakaas was inderdaad smeuïg tot op de bodem. Eenmaal klaar met smeren deed ik het mes in de vaatwasser en legde ik het linkersneetje brood zonder pindakaas op het rechtersneetje brood met pindakaas. Maar toen kreeg ik al snel het gevoel dat er hier iets niet klopte. Maar wat? Na een zinloze staarpartij van 10 seconden viel het kwartje: crap! Ik had dat mes natuurlijk nog nodig om mijn brood in twee gelijke stukken te snijden. Dat betekende weer 4 stappen naar de vaatwasser om het mes te pakken, en weer terug naar mijn bord. Volgende poging! Gelukkig lag de boterham nog steeds op dezelfde plek en kon ik zonder problemen weer door waar ik gebleven. Na een tiental woeste snijbewegingen vanuit de heup was mijn maaltijd eindelijk bereid: een heerlijk broodje [plaats advertentie met affiliate link hier] pindakaas. Eet smakelijk! Na het eten ging ik …. bla … bla… reclame .. bla… bla.. voedsel… bla.”
Sja, je kunt er van houden, maar ik zie er de toegevoegde waarde eerlijk gezegd niet zo van in. En dus stel ik jullie gewoon gerust met deze boodschap: hoor je hier niets van me, dan gaat het goed!
Kankerwise zijn de laatste nieuwtjes dit: gisteren voor de tweede keer met de psycholoog gekletst en dat was best interessant. Daarnaast moet de volgende reeks onderzoeken nog ingepland worden, en daarvoor ben ik het ziekenhuis wat aan het nabellen omdat ze nog niet in de agenda’s staan. Volgende week heb ik een telefonische afspraak met mijn chirurg om even zeker te weten dat dit goed gaat. En buiten dit alles voel ik me best goed! Het leven wordt beetje bij beetje steeds normaler en de ziekte zakt langzaam naar de achtergrond, en dat vind ik stiekem wel fijn. Nog nog 1 weekje vakantie, en dan ga ik zelfs weer voorzichtig aan het werk. Vet normaal. Zoals normale mensen dat doen. Eens kijken of ik langzaam weer normaal arbeidsgeschikt kan worden. Hoe leuk zou dat zijn! Niet normaal man.
Dus dat allemaal. Geen idee wanneer de volgende update komt, maar tot die tijd: houdoe!
