Het leven zit vol ups en downs. Ook als je een wandelende tak bent, alleen snap je daar dan helemaal geen hol van. Hier in huis hebben wij nu zo’n week of 2 aan die beestjes kunnen wennen, en als ik eerlijk ben kan ik me echt geen saaiere beesten voorstellen dan dit. Begrijp me niet verkeerd hoor, ze zijn best interessant en ook wel een beetje tof, maar in essentie zijn ze gewoon echt oer en oer saai. Dat is nou eenmaal hun vak. Daar zitten ze op.

Voordat ik ze bij die vriendin ging ophalen had ik daar nog niet zo bij nagedacht, maar het enige dat een wandelende tak natuurlijk zijn hele leven door doet is doen alsof ie er niet is. Maar als je een huisdier wilt dat er niet is, kan je natuurlijk beter geen huisdier nemen. En dat is een beetje de vibe die ik van die beestjes krijg. Zonder overdrijven: als ik die takken in die twee weken tijd 10 keer heb zien bewegen is het veel. Dan rond ik dat getal echt naar boven af. Wauw.

Maar ze bewegen wel, een heel klein beetje. ‘s Nachts gaan ze namelijk soms stiekem ergens anders hangen. En daar blijven ze dan weer rustig 2 dagen op dezelfde plek. Het is dan ook niet gek dat wij al twee keer verdrietig afscheid van Takkie hadden genomen omdat ie dood was gegaan. De eerste keer deed ie gewoon alsof om ons in de maling te nemen, maar dat was helaas ook wel zijn laatste lolletje in het leven want een paar dagen later was ie echt dood (als het dezelfde tak was). Balen Takkie. Ik zou zeggen dat je een mooi leven hebt gehad, maar van het stukje dat ik hier in ons huis heb meegemaakt kan ik niet beter zeggen dan “mwah”. Je had een leven, maar zat er nou echt niet een heel klein beetje meer in?

Nou ja, de kinderen waren gelukkig niet heel ontroostbaar. Sterker nog: troosten was niet eens aan de orde. Willem wilde alleen maar zeker weten dat het niet de tak was die hij een naam gegeven had (Bert), en Bas vroeg na een paar seconde… “als ie dood is, mag ie dan in mijn bakje?” (hij heeft een bakje met een paar dode insectjes, dat vindt ie supervet. Die zou dan wel echt zijn pronkstuk zijn natuurlijk. Sja).

Maar zo werden wij dus weer eventjes geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven hier in huis. En tegelijkertijd was er ook weer hoop, want vanmorgen zag ik compleet onverwacht ineens een mini-wandelende takje wandelen in het bakje takkeneieren dat we ernaast hebben staan. Supervet! En omdat dit de vierde tak in huis was mocht ik deze nu als laatste een naam geven. En nadat ik hier urenlang over na heb gedacht, ben ik eruit. Takkie is dood, maar Freek en Bert gaan voortaan door het saaie leven met hun nieuwste maatje Gerda. Laten we hopen dat ze een topleventje krijgt!

Ze is beeldschoon:

Gerda, van harte welkom. Let niet op die takkenbende, en dan komt het vast wel goed met jou. Veel plezier, en mocht je tijdens het hangen ooit benieuwd zijn naar de zin van het leven: hier is ie. Geniet ervan!

Doei!

PS. Hier is nog een foto van het kraambezoek van Bert aan Gerda. Kijk ze eens shinen samen:

(het lijkt alsof hier actie in de foto zit, maar dat is natuurlijk niet zo. Dit tafereel duurt nu al de hele dag. Maak je vooral geen illusies)