Om straks zo goed mogelijk die behandeling in te gaan, moet ik natuurlijk zo fit mogelijk aan de start verschijnen. Nu ben ik dit jaar wat dat betreft over het algemeen gelukkig best goed bezig. Tuurlijk, het kan altijd beter, maar in elk geval tot ik die ziekte ontdekte ging ik elke week drie keer 10 kilometer hardlopen. Door alle ziekenhuisbezoekjes en spanning heb ik die streak niet vol kunnen houden, maar ik vind het nog altijd heerlijk om te doen. Zo ook vanmorgen, maar die run was ook wel wat bijzonder.

Meestal ren ik gewoon een oersaai rondje door de buurt hoor, maar zo heel af en toe pak ik een evenementje mee. En meestal zijn die supersuf en gaar (denk alleen al aan die mislukte DJ’s bij de start: “yoyoyo daar gaat Harrie van Intralame Consultancy. Gaan we knallennnn!!!? Jaja meiden.”), maar er zijn gelukkig ook soms echt hele leuke. En vanmorgen was er zo een hier in Haarlem: de KLM Urban City Trail Run. Dat is niet superintensief, maar die runs zijn tegenwoordig wel echt mijn favorieten! Ik had me hier maanden geleden al voor ingeschreven en was hem eigenlijk alweer helemaal vergeten in alle hectiek, tot ie ineens weer in mijn inbox opdook. En qua behandelingen het kon nog net, dus dat was weer een mooie meevaller zo spontaan!

Het bijzondere van die Urban Trail Runs is dat je een rondje gaat hardlopen over een parcours dwars door allemaal gebouwen heen. En dat kan je dan zo gek niet bedenken. Die runs worden in verschillende steden door het land georganiseerd, en overal kom je echt op de meest bijzondere plekken. Van de zomer deed ik hem nog met mijn broer Bram door Den Haag (echt superleuk!), en vandaag was dus weer Haarlem aan de beurt (de tweede keer dat ik hem hier doe). En je rent dan dus dwars door allemaal cafe’s, restaurants, winkels, overheidsgebouwen, musea, en de meest bijzondere plekken heen waar je anders meestal niet komt. Een perfecte manier om een stad te ontdekken dus!

Lang niet alle plekken waar je doorheen rent zijn even gaaf hoor, maar sommige plekken zijn wel zo bijzonder dat je ze de rest van je leven niet vergeet. Zo zal ik nooit vergeten dat ik de vorige keer bijvoorbeeld dwars door een kerkdienst en ergens anders een live inline dancing les heen holde in mijn hardloopkloffie. En deze keer waren de hoogtepunten denk ik wel weer de Pathe bioscoop in het centrum (echt superlollig om dwars door een bioscoopzaal in actie te rennen, even je benen omhoog te gooien op zo’n riante loungestoel, om vervolgens weer via allemaal roltrappen (waar sommige hardlopers overigens zelfs op stil gingen staan… why?! Wedden dat zij ook een elektrische fiets hebben), langs de popcornautomaat en de kassa’s naar de uitgang te gaan).

En het andere hoogtepunt was met stip de NS treinmoderniseringsloods. Hoe vet! Dat is een enorm gebouw vlak naast het spoor waar je in de trein altijd langskomt als je Haarlem binnenrijdt. Ik wilde daar altijd al eens kijken, en vandaag was het dus per ongeluk ineens zover. Dat is dus als het ware een enorme garage, maar dan voor treinen.  En daarbinnen ren je dus langs alle enorme machines en wiellagers, terwijl door de hele loods dat liedje “kedeng kedeng” schalt en je ergens dwars door een trein in aanbouw holt. Typisch weer iets om niet te vergeten hoor!

Maar goed, qua opzet was het dus weer allemaal hartstikke leuk, alleen qua weer was het jammer genoeg echt volkomen ruk. Non stop plenzende regen en op een gegeven moment is het dan wel vooral koud en wil je gewoon klaar zijn. Het voordeel daarvan is wel dat je dan makkelijk wel een tikkie harder rent, maar in lekker weer is het toch wel wat feestelijker allemaal. Volgende keren beter hopelijk!

Maar al met al heerlijk om nog even mee te pakken, zo vlak voor de behandeling. En al is dit natuurlijk geen topsport evenement, ik was toch wel positief verrast over hoe goed ik het eigenlijk deed vergeleken met de meeste andere renners. Ik ging harder dan bijna iedereen, en die 12,5 kilometer kostte me echt geen enkele moeite. Niet dat ik competitief ingesteld ben hoor (eerder het compleet tegenovergestelde), maar wat ik daar fijn aan vond is dat het met mijn conditie op dit moment dus kennelijk best goed gesteld is. En die ga ik natuurlijk hard nodig hebben de komende maanden, als woensdag mijn échte topsport gaat beginnen!

Maar ugh… na vandaag dus nog maar 2 “normale” dagen, en dan gaan we los. De spanning begint wel wat te stijgen hoor! Maar nog steeds: kom maar op! We gaan er tegenaan.

Tot morgen!