Jongens toch wat een feest! Nog maar een paar maandjes slapen en dan komt eindelijk het laatste seizoen van Geme of Thrones uit. Ik kan niet wachten! Maar écht. In plaats daarvan ben ik dan ook maar alle seizoenen opnieuw gaan kijken. Je moet toch wat.

Of dat nog steeds leuk is? Nou: ja! Heel erg zelfs, want met de kennis van nu kijk je heel anders naar het politieke klimaat van Westeros. Mocht je ook je geheugen weer even op willen frissen in de aanloop naar de ontknoping van de beste serie ooit, lees dan snel verder voor de samenvatting van wat er ook alweer allemaal loos is per seizoen.

Uiteraard met elke spoiler die je maar kunt verzinnen!

U zijt gewaarschuwd.

Valar Morgastis.

Seizoen 1 – “niet zo Nedjes”
In dit seizoen wordt Bran invalide na een ongezonde dosis Lannister-incest, gaat de koning Baratheon eraan, gaat Joffrey op de troon zitten, zien we de eerste blauwe oogjes achter the wall en last but not least: Ned Stark verliest zijn hoofd. O ja, en Denaerys is even toffe khaleesi met Khal Drogo maar die legt het loodje aan “just a fleshwound”. Dany lijkt dan een beetje de Sjaak maar heeft er gelukkig wel wat moois aan overgehouden: 3 draakjes.

Hoogtepunten:
– de kop van Ned
– de draakjes van Dany

 

Seizoen 2 – kliekjesdag voor Westeros
Gek genoeg is niet iedereen is het eens met Joffrey op de troon. Vooral de baratheons trekken het slecht en ruzien wat voort. Tegelijkertijd is Robb de zelfgekroonde koning van het noorden en ook hij probeert rustig orde op zaken te stellen. In de tussentijd is het in kings landing gedoe als vanouds, en probeert joffrey een klootzak te zijn zoals alleen hij dat kan. Theon wordt tussendoor ook nog wat gedist door zijn pa en wil stoere dingen doen. Uiteindelijk gaat het mis voor stannis en wordt joffrey gered door de Tyrells, waar ie dan maar mee gaat trouwen. Je moet toch wat, als koning…

Hoogtepunten:
– het schaduwbaren van Melisandre en de dood van Renly
– blackwater (de fail van stannis en wildfire)
– het einde met de white walkers die langs komen waggelen. Of zoals Gerrit Hiemstra het ooit al zo mooi wist te verwoorden: “winter is coming jongens!”

 

Seizoen 3 – rustig rustig rustig BAM!

In het derde seizoen gebeurt een groot deel eigenlijk niet zo veel. Dany is een paar beurten aan het bijbouwen en Robb Stark is zich wat aan het stuklopen op zijn vriendjes in het noorden. Theon wordt verminkt en we zien een mentaal breekpunt als Robb de Karstarks verliest en vervolgens ook nog eens de Freys tegen het zere been schopt door zijn leuter achterna te lopen. Dat kan je natuurlijk niet maken. Frey denkt daar hetzelfde over en wat dan volgt is alles wat deze serie zo ongelofelijk vet maakt: de Red Wedding. Hoe ontzettend bruut is het om de complete hoofdcast in één scene uit het script te werken? Een geniale scene die dit hele seizoen weet te ontstijgen.

Hoogtepunten:
– Dany met haar eerste legertje: “Dracarys!” hopsa
– de hand van Jamie Lannister
– Sam die een White Walker sloopt
– en dan het vetste moment uit de hele serie: The Red Wedding!

Seizoen 4 – boontje komt om z’n loontjes
In dit seizoen gaan er voor het eerst wat slechterikken de pijp uit. In dit seizoen wordt vrij snel die gladde Joffreq vergiftigd. Het resultaat: een onpartijdige rechtzaak tegen Tirion die niet geheel volgens plan eindigt. Helaas komt hier ook dorne in het verhaal, en daar ben ik niet zo’n fan van. Maar ja, er zitten wel echt wat mooie hoogtepunten in dit seizoen:

Hoogtepunten:
– Joffrey dood. Ik vraag me af of deze acteur ooit nog dit gehate imago kwijt gaat raken
– Peter die Lisa Arryn door de moon door duwt
– De Red Viper en the mountain – knap lastig als je hoofd stukgeknepen wordt. Denk nooit dat je gewonnen hebt!
– En natuurlijk Tyrion die z’n pa met een kruisboog van de pot knalt

 

Seizoen 5 – de boel ploft een beetje in

In dit seizoen komen die godsdienstgekkies opeens met hun lompe gedoe om de hoek kijken. Ik begrijp niet helemaal hoe ze in zo’n korte tijd de boel zo op stelten kunnen zetten, maar op de een of andere manier is Cersei er uiteindelijk de Sjaak door.  Tegelijkertijd begint Arya Stark aan haar Teleac cursus niemand zijn en leert
Danaerys weer eens dat er meer komt kijken bij regeren dan een paar draakjes. Sansa gaat een ietwat ongelukkig huwelijk aan met Ramsey Bolton en Jon krijgt ervan langs achter de muur.

Het lijkt alsof er van alles gebeurt, maar gek genoeg weet dit allemaal niet heel erg te boeien. Voor Game of Thrones begrippen vond ik dit ook eigenlijk maar een oersaai seizoen, en eerlijk gezegd begint mijn bingewatchen hier zelfs een klein beetje te vervelen. Tot aflevering 8 (uiteraard). In Hardhome zit een meer dan briljante scène waarin we voor het eerst de White Walkers in glorie zien. Wat een brute Basterds zijn dat! De boel wordt ook zo creepy opgebouwd dat ik hier plotseling vanuit het niets weer op het puntje van mijn stoel zat. Die Walkers, daar gaan we meer van horen!

Hoogtepunten:
– Hardhome, fantastisch om eindelijk de walkers in actie te zien
– De Cerseiparade (shame, shame!)
– Jon Snow gaat wel of niet dood (jaja)

 

 

 

 

 

Seizoen 6 – even saai, maar dan weer knallen als vanouds!

Seizoen 5 was een beetje matig, maar hier begint de boel toch weer ontzettend tof te worden zeg. Ok, je moet er wel even op wachten, maar dan krijg je ook wat. In het begin is het weer die flapdrol van een Snow die met zijn domme harses toch niet echt dood blijkt te zijn. Daar komt ie dus best mooi weg met een mazzeltje zijnerzijds. Op zich gaaf, maar niet wereldschokkend. Mijn Game of Thrones hartje begon eindelijk pas echt weer wat harder te kloppen bij aflevering 5: The Door. Want hoe vet is dat einde met onze grote vriend Hodor? Serieus, die mindfuck rond dat visioen met Hodor is wel zo gaaf dat je na afloop echt weer dat typische ‘sodeknetters’-gevoel hebt dat inmiddels zo herkenbaar is voor deze serie. Heerlijk!

En dan door naar het volgende hoogtepunt. The Battle of the Basterds. Nadat we al eerder Dany voor het eerst in actie zien met haar draakjes, bouwt de rest van de aflevering door tot de ontknoping tussen snowboard en Bolton. En hoe vet is dat! Hoe bruut kan je een slachtpartij in beeld brengen zeg? Hier zitten aspecten van vuile oorlogvoering in die ik echt niet zelf had kunnen verzinnen, terwijl het in beeld gebracht wordt op een manier die absoluut niet zou misstaan op het grote doek van Pathé. Echt Fenomenaal gedaan!

En dan die laatste aflevering: alsof het vorige feestje nog niet genoeg is knalt Cersei hier ook nog eens zo’n beetje de hele stad met bijbehorende cast naar z’n moer met Wildfire. Dat ruimt lekker op! En om er dan nog maar een climax je tegenaan te gooien stort de koning zichzelf ook nog eens uit een raam. Vervolgens nog een paar mooie plaatjes om de kijker op het puntje van zijn stoel te krijgen voor het volgende seizoen, en ik kan niet anders dan mijn petje afnemen voor deze serie. Ookal zijn de conversaties en politieke intriges lang niet meer zo interessant als in de eerste seizoenen, het epische gehalte van de hoogtepunten blijft onverminderd geniaal.

Hoogtepunten:
– Hold the door!
– Battle of the Basterds
– Dolle Cersei die de sept opblaast

Op naar seizoen 7!

Seizoen 7 – special effects galore!

Dit is eigenlijk vooral het seizoen van de special effects en de domme acties. Vanaf aflevering 4 zie je de draken eindelijk echt mooi in actie en dan zie je ook gelijk dat ze toch niet helemaal onsterfelijk zijn. Bummer! Daarbij blijkt Jon Snow een soort zwakzinnige halfwit te zijn die altijd maar de verkeerde keuzes lijkt te maken. Maar ja, dat houdt de competitie natuurlijk wel lekker spannend.

Hoogtepunten zijn er niet direct, maar de spanningsopbouw naar het ontknopende seizoen 8 is natuurlijk wel fenomenaal. Tegen het einde horen we dat Jon Snow stiekem de baas op de Iron Throne zou moeten zijn terwijl hij zijn nichtje ligt te krikken. Daar heb ik wel een mening over, maar ja. Sowieso zie ik die zwakzinnige Jon liever onder een dik pak ijs verdwijnen omdat ie zo ongelofelijk dom is, maar waarschijnlijk gebeurt dat niet omdat de ‘lord of light’ nog wat leuks met hem van plan is. Ze verklappen nog niet wat dat is, maar neem je Dragonglass mee.

Wel nog een aparte hulde voor hoe ze die draken en walkers allemaal in beeld hebben gebracht zeg. Dat is een staaltje effects dat ik niet eerder heb gezien. Wat dat betreft kan ik echt niet wachten op het volgende seizoen. Dat wordt smullen!

Hier voor het format nog even de hoogtepunten van seizoen 7:
– er gaat een draak per abuis naar de tegenpartij
– en die sloopt de muur
– terwijl Jon Snow zijn nichtje ligt te krikken

Dit was het nieuws. Nu snel door naar seizoen 8! Maar voor die tijd nog even heel kort een antwoord op de vraag waar het allemaal mee begon.

Hoe is het om 7 seizoenen Game of Thrones opnieuw te bekijken?

Vooral aan het begin is het heel vet omdat je alle politiek met alle kennis van nu veel beter snapt. Daarna ploft het een beetje in en begon ik het wat langdradiger te vinden. Maar precies op het moment dat ik begon af te haken kwam die aflevering van Hodor om je weer wakker te schudden. Sindsdien zit er nooit lang tussen de momenten dat er weer iets groots gebeurt. Die zijn niet meer zo schocking als in het begin, maar wel episch genoeg om je op het puntje van je stoel te krijgen.

En nu, na het (minstens) twee keer gezien hebben van alle afleveringen, kan ik nog minder wachten op de finale die ons straks staat te wachten. Tuurlijk, dit zal vast op veel punten tegenvallen en niets kunnen goedmaken aan de leegte die het daarna bij ons achterlaat, maar dat neem ik maar voor lief. Allemaal vanwege mijn liefde voor Game of Thrones.

De beste serie ooit.

EN STAY TUNED: straks volgt hier The Game of Game of Thrones, een exclusieve voetbalpool-achtige wedstrijd om seizoen 8 nóg intenser te beleven! Doe je mee?! Exclusief op Wateengast! Da’s toch Knettervettertjes!!