Ik weet het niet hoor. Als ik de reacties op de openingswedstrijd van het EK2024 tegen Polen hoor, klinkt het alsof Nederland een mooie wedstrijd gespeeld waarin ze goed hebben gevoetbald. Ze wonnen dan weliswaar met 2-1, maar ik heb dat allemaal toch echt heel erg anders beleefd. Ik vond er niets overtuigends aan. Ik zag toch vooral kansen die gemist werden, een niet-bestaande verdediging zo lek als een mandje en het feit dat we echt wel wat geluk aan onze zijde hebben gehad waardoor het kwartje in de laatste minuten toch nog onze kant op is gevallen. Volgens mij hadden we echt minstens net zo dik kunnen verliezen. Maar wie ben ik?
Ik kijk sinds corona al geen voetbal meer en ook het Nederlands elftal kan me echt gestolen worden sinds de Robben-generatie is vervangen door een stel ongeïnspireerde grootverdienertjes die vooral verbaasd naar elkaar gaan kijken als zij er samen met z’n allen voor zorgen dat we al een decennium niets meer te zoeken hebben op een EK of een WK. Laat staan dat we iets hadden om trots op te zijn. Zou het dan misschien mijn opgebouwde wrok tegen het Nederlands elftal zijn waardoor ik het allemaal maar verdomd slecht vond wat we gisteren hebben kunnen zien?
Mijn verwachting is dat we de volgende wedstrijd tegen Frankrijk flink op onze plaats gewezen gaan worden, en daarna modderen we nog even kansloos aan totdat we in de kwartfinale met de staart tussen de benen naar huis gestuurd worden door de grote jongens. Als het niet eerder is. En geheel terecht denk ik, want zoals ik het nu zag hebben we echt nog niets te zoeken tegen landen als Duitsland, Spanje, Italië, etcetera. Dit is slechts uitstel van executie. Maar dat is eigenlijk altijd wel zo, dus in die zin is er dit EK niets nieuws onder de zon. Maar waarom kan ik dit deze keer dan zo moeilijk aanzien?
En dat, lieve mensen, is denk ik waar toch ook een beetje mijn eigen wedstrijd tegen kanker om de hoek komt kijken. Ik denk dat ik nu gewoon iets anders in de wereld sta. Ik durf mezelf minder optimistisch op te stellen bij dit soort dingen, en als ik dan naar een spannende wedstrijd kijk anticipeer ik al helemaal op het slechte nieuws dat zo gaat komen. Die stress daaromheen vind ik allemaal maar niets en zelfs als er gescoord wordt denk ik niets anders dan “eerst zien, dan geloven”. Kan ik daarom misschien niet gewoon juichen in het moment?
En dat motto komt me heel bekend voor de laatste tijd, nu ik in dat ‘wait and see’ traject beland ben omdat die tumor was verdwenen. Eerst zien, dan geloven. Is dit maar een pauze, of heb ik echt wat te vieren? Helaas duurt mijn wedstrijd wel 5 jaar, voordat we echt formeel kunnen zeggen of ik ben genezen van kanker. Tot die tijd voelt het alsof ik weliswaar vroeg gescoord heb, maar dat de wedstrijd nog lang niet is gespeeld.
Als we straks in juli weer gaan kijken en het blijkt nog steeds goed te zijn, dan zal het denk ik gaan voelen alsof ik 2-0 voorsta, en dat zit vast wat lekkerder. Nu voelt het nog alsof de gelijkmaker in de lucht hangt, en dat is toch gewoon spannend.
Dus ja, hieperdepiep hoera dat Nederland gewonnen heeft hoor, maar ik durf nog niets te vieren. Eerst zien, dan geloven.