Wat een avontuur is dat opvoeden toch altijd weer zeg! Neem nou bijvoorbeeld dit kleine drama weer. Gisteren had mijn zoontje Willem van 5 zijn sterkste Pokémonkaart mee naar school genomen om zichzelf mee uit te sloven in de kring. Die Pokémonkaarten zijn namelijk een soort van statussymbool en daarmee kan je dus ontzettende indruk maken op de meisjes (oh nee, jongens alleen eigenlijk). Het probleem met dat uiterlijk vertoon is alleen dat je daarmee ook een hoop jaloezie op kunt wekken, en die les heeft mijn zoontje gisteren pijnlijk moeten leren.

Toen ze na het buitenspelen weer terug waren gekomen bij de klas, werd Willem er door twee klasgenootjes op gewezen was dat zijn waardevolle Pokémonkaart was gestolen. Ze konden gek genoeg niet precies zeggen wie het dan had gedaan, maar ze wisten wel zeker dat ie was gestolen. Persoonlijk zou ik dan gelijk twee hoofdverdachten bovenaan mijn lijstje hebben staan, maar die gedachte komt natuurlijk niet eens in onze kinderlijk naïeve Willem op. Het is gewoon ontzettend balen. Dat liet hij ook wel blijken toen hij eenmaal thuis was en even compleet instortte om zijn verlies te verwerken. Balen man!

En daar komt dan meteen het opvoedingsmomentje voor ouders om de hoek kijken. Want hoe ga je hiermee om? Natuurlijk sta je daar paraat om hem te troosten om zijn verdriet, maar wat doe je nog meer? Hij moet natuurlijk zelf ook een waardevolle les leren over diefstal en voorzichtig zijn met je waardevolle spullen, maar ik vind ook dat je het niet zomaar zonder slag of stoot voorbij moet laten gaan als er uit de rugtas van je kind gestolen wordt. Wat doe je dan, zonder jezelf als bemoeizuchtige NSB-er voor paal te zetten in die klas?

Het liefst zou ik die ooggetuigen eens flink ondersteboven leegschudden, maar dat mag natuurlijk niet. Wat ik nu maar gedaan heb is in de oudergroep zeggen dat hij zijn kaart “uit zijn tas verloren is”. Niet zozeer dat ik daar iets mee verwacht te bereiken, maar dan heb ik in elk geval iets laten horen. En op een paar meelevende gesprekjes met moeders uit de klas had dat inderdaad geen kaartje opgeleverd. Daarnaast heb ik het vanmorgen toch ook maar aan de juf verklikt, zodat ze het nog in de groep kon gooien.

Daarmee hoop ik maar van harte dat de dief(jes) toch wat schuld gevoeld hebben en doorhebben dat ze dat niet zomaar nog een keertje kunnen maken. Als die kindjes daardoor leren dat pikken niet ok is, is die  verdwenen Pokémonkaart gelukkig toch nog ergens goed voor geweest.