Voor mij was dit een zwarte bladzijde uit mijn jeugd. Ik kan me niet heel veel van mijn kortstondige voetbalcarrière herinneren, maar dat wat ik me kan herinneren was doordrongen van emoties. En als ik heel eerlijk ben, waren dat geen van alle mooie emoties te noemen…

Op mijn eerste (en laatste) voetbaltraining ging ik er vol goede moed naartoe. Op het schoolplein was ik immers altijd een van de beste als we tegen een plat blikje aanschopten. Op het veld zou ik dan toch zeker helemaal ontpoppen tot de nieuwe Cruijff? Niets bleek minder waar, het was een afgang.

Dat kwam vooral doordat al die andere gastjes natuurlijk allemaal al maanden of jaren op voetbal zaten. Ik kwam net kijken en dan ben je al snel heel erg slecht. Los van mijn natuurlijke gebrek aan talent ben je ook relatief gewoon knetterslecht op je eerste les. Dat hoort nou eenmaal zo te zijn, want anders zouden die lessen helemaal geen effect hebben. Maar leg dat maar eens uit aan een kind.

Ik voelde mij al niet op mijn gemak, maar mijn dieptepunt was toen ik uitverdedigde voor mijn eigen doel langs en dus de tegenstander eenvoudig die bal kon onderscheppen om te scoren. Het gevolg was dat ik uitgekafferd werd door mijn bloedeigen team, en dat was de druppel. Die mensen zouden toch aan mijn kant moeten staan? Dit is toch geen constructief opbouwend positief-critische feedbackloop?

Eikels. Ik was het zat, schaamde me, voelde me beteuterd en ben nooit meer teruggegaan. Jammer dan voor de voetbalwereld, die moesten het nog maar een extra generatie doen zonder nieuwe messias en wereldtitel. Your loss.

De reden dat ik hier nu vandaag over begin, is dat mijn zoontje Willem zometeen warempel voor het eerst zijn eigen voetballes gaat volgen. En aangezien hij eigenlijk nooit voetbalt en ik hem nog maar zelden een bal goed heb zien raken (sorry Willem, moet je maar vaker buitenspelen), vrees ik dat ook hij nog wel eens bedrogen uit kan komen.

Maar ja, we gaan het zien. Het zal zeker niet voor het eerst zijn dat die gast me ontzettend weet te verbazen! Maar boven alles: heel veel plezier Willem. Daar gaat het natuurlijk om.