Nou ja zeg! Zoals ik gisteren al zei zijn we nu dus even vakantie aan het vieren in een tuinhuisje op de Veluwe. Het is hier heelijk stil, en normaal slaap ik hier dan ook altijd heerlijk. Nu zijn we hier met het hele gezin, en dus verwachtte ik gewoon weer om half 6 mijn bed uit gehuild te worden door die gastjes. Maar dat gebeurde maar niet… Zou dat wel goed gaan?

De gastjes liggen as we speak met zijn tweeën op een klein kamertje, met weinig licht en weinig zuurstof. Terwijl ik dit schrijf is het 11 over 7 en hoor ik de jongste vrolijk kletsen. Hij leeft dus nog, maar 10 minuutjes geleden was ik daar toch een beetje over aan het twijfelen. Want waarom zou je anders ineens anderhalf uur langer in je nest blijven liggen?

Stiekem wil je van de spanning natuurlijk even gaan kijken of het wel goed gaat, maar dat is typisch zo’n valkuil waar je absoluut niet in moet vallen. Je wilt niet door je angst de magie van het moment verbreken. Nooit doen! Het zal wel goed zijn.

En dus sta ik nu perplex van deze briljante actie van die gastjes. Voor veel mensen is kwart over 7 nog steeds midden in de nacht, maar voor ons is dit een prachtig godsgeschenk. Stel je toch eens voor dat dit ooit weer normaal gaat worden?

Ik kan daar alleen maar van dromen. Als ik daar de tijd voor had… Morgen weer?