Ik heb er wel eens over horen praten, maar helaas weet ik nu hoe gaar het echt is: een luizenleven. Voor het eerst in ons ouderlijk leven hebben wij namelijk luizen in ons huishouden ontdekt, en daar wordt een mens niet blij van. Bah, integendeel!
Man, wat een gekloot is dat. Je moet kammen, wassen, kammen, krabben, kammen, troosten, kammen, kammen, kammen & repeat. En dat wekenlang, in de hoop die vervloekte kleine basterds niet weer terugkomen. En dan nog het idee dat die vieze gastjes zich tegoed doen aan onze levens… blegh, walgelijk! Joop is er niets bij…
Nee hoor, ik vind hier niets aan. Normaal ben ik niet zo voor dierenmishandeling, maar wat betreft deze viespeukjes maak ik helaas een uitzondering. Sorry voor dit spul en graag tot nooit meer ziens:
Met de groeten van onze beste vriend op dit moment, de luizenkam:
