Het blijft me verbazen hoezeer je kunt wennen aan een situatie die slechts een jaar geleden nog compleet onvoorstelbaar was. Ik bracht net mijn zoontje naar zwemles, en alsof het de normaalste zaak van de wereld was liepen mijn mondkapje en ik een kronkelroute langs plexiglas schermen, pijlen en waarschuwingen op de grond en de muren, afgezette omkleedruimtes langs het bad en via de achterdeur zo snel mogelijk weer naar buiten. Het is te bizar voor woorden, maar ik vind het doodnormaal.

En dat allemaal dus ruim binnen een jaar! Hoe maf is dat? Ik vind het zelfs zo normaal, dat ik me een beetje zorgen begin te maken als straks een groot deel van de bevolking gevaccineerd gaat worden en we weer beetje bij beetje ons oude leven weer op kunnen pakken. Wil ik dat nog wel?

Tuurlijk, er zijn zat onhandige dingen waarvan ik sta te popelen om ervan af te zijn, maar dat gevoel van kalmte alsof de wereld even pauze houdt bevalt me stiekem wel. De waan van de dag doet er in veel gevallen niet meer toe, en straks weer wel. Dan moeten we ineens weer allemaal dingen belangrijk gaan vinden en goed vooruit gaan denken. De vragen “wat wil je gaan doen?” en “wat moet je gaan doen?” nemen de plaats dan weer in van “wat kan je gaan doen?”, en daarmee komen ook weer allemaal verplichtingen en verwachtingen. Sociaal, op werk, enzovoort… Dat hoeft voor mij echt niet zo snel hoor.

Nee hoor, laten we vooral ook proberen om nog even te genieten van de gekke situatie waar we nu in zitten. Het is echt niet een en al vervelend en stom, integendeel. En vergeet niet: deze situatie gaat wel weer voorbij, de normale waan van de dag komt straks gewoon weer terug hoor.

En dan is er  (in tegenstelling tot nu) geen ontsnappen meer aan…