Nou, best wel enorm. Dit ervaarde ik namelijk net, toen ik samen met mijn jongste gastje Bas van 2 even snel de supermarkt in ging om op zijn verzoek een doos ijs te kopen (u vraagt, wij draaien). Hij wilde per sé zelf lopen, en dus was ie er binnen 5 seconden vandoor in een Appie op zaterdagmorgen-topdrukte. Matig! En dus was ik zo druk bezig met hem niet uit het oog en onder een kinderwagen te verliezen, dat ik me pas veel te laat realiseerde dat hij eerst een knuffel bij zich had toen ie ervandoor schoot. En dan moet je zoeken.

Dat begint nog wel gezellig “hey, waar is poesje nou?”, maar gaat langzaam over in “NEE TOCH NEE TOCH HET ZAL TOCH NIET RUSTIG BAS NIET HUILEN NEE NEE NEE WAAR IS DAT BEEST GODV!?!?!”

En nadat ik als een volleerde padvinder al onze mogelijke stappen 5 keer nagelopen had, kwam ik uiteindelijk bij mijn laatste optie: de infobalie. Natuurlijk kan je daar ook al eerste vragen, maar ergens durfde ik dat niet omdat ik bang was om daar een “nee” te horen. En dan zijn de spreekwoordelijke rapen klote. Maar gelukkig, in plaats van een tranendal was er een prachtig aandoenlijk weerzien tussen verdrietig kindje en viezige knuffelkat. Het was me wat zeg…

Maar goed, gelukkig was er vandaag dus een happy end in deze Albert Heijn. Maar aan de lichte opbouwende paniek die ik voelde, besef ik me maar al te goed dat dit ook heel anders had af kunnen lopen…

Gelukkig maar!