Vreemd eigenlijk hoe weinig mensen zich realiseren dat onze kusten er vroeger heel anders uitzagen. Op de plekken waar wij nu onze forten scheppen en de Duitsers hun kuilen graven, zag het vroeger zwart van de wilde zeeapen. Dan praat ik natuurlijk over duizenden jaren terug, maar toch recent genoeg om onze vroege voorouder te kunnen zijn. Recente observaties aan het strand van Egmond tonen namelijk onweerlegbaar bewijs dat sommigen van ons directe afstammelingen zijn van de wilde zeeaap.

De zeeaap in haar puurste vorm hield er waarschijnlijk ontzettend van om de zee in te rennen en daar zoveel mogelijk debiel lawaai te gaan maken. Het liefst net achter de branding, op de plek waar zeeapen op het strand je wel kunnen horen, maar ze net ver genoeg uit het bereik zijn om de directe confrontatie met soortgenoten aan te gaan. Zeeapen uit de oudheid krijsten daar hun longen uit hun lijf, waarschijnlijk terwijl ze daar op een drijvend vlot of een afgebroken boomstam ronddobberden. Dit zwakzinnige gedrag valt het best te vergelijken met de moderne mens op een speedboat met onnodige geluidsinstallatie. Deze apen krijgen het voor elkaar om in hun eentje een hele kustlijn het leven zuur te maken.

Het uitsterven van de primitieve zeeaap is waarschijnlijk een direct gevolg van dat de soort veelvuldig werd uitgekotst door de rest van de samenleving. Maatschappelijke minachting met uitsluiting hebben ervoor gezorgd dat de asociale wilde zeeaap het uiteindelijk niet heeft gered. Gelukkig staat ditzelfde lot de moderne mens met een speedboat te wachten, al is het wel jammer voor de huidige generaties dat hier wel nog minstens een paar decennia overheen zullen gaan. Tot die tijd moeten wij leren leven met die zwakzinnige afstammelingen van de wilde zeeapen op het water.

Dat is niet makkelijk, maar wij moeten de natuurlijke selectie hier gewoon zijn gang laten gaan. Ingrijpen is ook weer zoiets…