We leven in een tijd waarin er veel te weinig mensen zijn die een puzzel van zichzelf laten maken. Sterker nog, ik zou zelfs wel durven beweren dat ik nog nooit iemand ben tegengekomen die ooit zo iets episch heeft gedaan. Behalve ikzelf dan, want ik ben er juist met eentje bezig. En vet dat het is!

Zoals ik hier al schreef had ik mijzelf een speciale Wateengast-puzzel van duizend stukjes kado gedaan toen ik mijn duizendste stukje op deze site had geplaatst. Sindsdien heeft die puzzel maandenlang in de kast gelegen, totdat ik een keer deze briljante puzzelkoffer tegenkwam:

Het probleem met zo’n puzzel is namelijk dat je er vet lang over doet, en zeker als je kleine kindjes in huis hebt is het onmogelijk om zo’n ding ergens op tafel te laten slingeren. Met zo’n koffer kan je dus heel handig soms een paar stukjes leggen op die zeldzame momentjes dat de gelegenheid daarnaar is, om het vervolgens weer dicht te klappen en weken later weer een keertje verder te gaan.

Nu ben ik inmiddels bijna 500 stukjes verder (=500 dagen) en eindelijk kan ik zeggen dat mijn epische kop bijna afgepuzzeld is. En zodoende kan ik nu officieel toegeven dat ik geen makkelijk mens ben. Mijn kop zit vol met onduidelijke features die ik (zeker na deze puzzel) liever kwijt dan rijk ben. Ook mijn baardharen en die paar plukjes op mijn kop heb ik op een hele andere manier leren kennen, en dat is toch stiekem best een vrij spirituele ervaring waarin je echt diep tot jezelf komt, moet ik zeggen.

Al met al was het een reis die ik niet snel zal vergeten. Who’s next?